ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΥΠΑΙΘΡΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΨΑΘΟΤΟΠΙ - A WALK IN THE COUNTRYSIDE OF THE VILLAGE PSATHOTOPI ARTAS

Ένας χειμωνιάτικος περίπατος στην ύπαιθρο του χωριού μας.
Ψαθοτόπι Άρτας, καταγάλανος ο ουρανός, τα χιόνια στα βουνά του ορίζοντα (Τζουμέρκα) ελάχιστα, μια πρωινή ελαφριά πάχνη και στη συνέχεια ένας υπέροχος ήλιος χωρίς δόντια.
Η σιωπηλή ύπαιθρος του Ψαθοτοπίου. Κάποτε έστω και χειμώνα αχολογούσε ο τόπος από παντός είδους ήχους. Δυστυχώς, τώρα έχουν ερημώσει όλα. Άνθρωποι, πολλοί απόντες, ζώα ελάχιστα, πολλά ζούζουλα.
Τα ελάχιστα δάση μας, το δάσος μου. Τα τελευταία φύλλα που έχουν μείνει στα φαλακρά κλωνάρια των δένδρων πέφτουν κι αυτά στο νοτερό και σαπισμένο έδαφος και παρά ταύτα η χειμερινή χλόη με τα αγριοραδίκια σπάνε το καφέ-μαύρο χαλί του εδάφους. Τα δένδρα βρίσκονται σε ανάπαυση αυτή την εποχή και η σήψη πήρε τη θέση της δημιουργίας νέας ζωής. Που να φτάσουμε να δούμε φουσκοδεντριές! Είναι μακριά ακόμη!
Φωνή δεν έχουν, έχουν όμως ζωή, τα δέντρα, κοντζάμ δέντρα στην ερημιά της υπαίθρου, σαν άνθρωποι ζουν τις ιδιαίτερες συνθήκες της εποχής. Φοβούνται τον αγέρα, φοβούνται το ψύχος, καλά τη βροχή την έχουν ξεσυνηθίσει, γιατί τον τελευταίο καιρό δεν βρέχει στον συγκεκριμένο τόπο κραταιά, για να κολυμπήσουν οι ρίζες τους στα όμβρια νερά.
Παρατηρούσα τους κορμούς των δένδρων που ίσιωναν το γυμνό ανάστημά τους προς τον ουρανό. Ήθελαν να δουν λίγο ήλιο και να απολαύσουν τον καταγάλανο ουρανό.
Τα λυπήθηκα τα δεντράκια που όλα μαζί σχημάτιζαν ένα μικρό όμορφο δάσος.
Μέχρι πότε όμως θα στέκουν έτσι λυγερόκορμα και θα κοσμούν την έρημη περιοχή μας.
Ο μεγάλος φόβος ο άνθρωπος, το πριόνι του λαθροϋλοτόμου, το σπίρτο του εμπρηστή.
Τις σκέψεις μου διέκοψαν τα αυστηρά λαλήματα του κότσυφα και της κίσσας. Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά.
Οι μοναδικές λαλιές που έχουν απομείνει στο δάσος.
Στα ελάχιστα δάση του Ψαθοτοπίου που έχουν απομείνει…