Danilo Lazović - Filmografija

Mali omaž i osvrt na najinteresantnije uloge na filmu i u serijama legendarnog srpskog i jugoslovenskog glumca Danila Lazovića (1951-2006).
Danilo Lazović (Brodarevo, 25. novembar 1951 — Beograd, 25. mart 2006) bio je srpski i jugoslovenski filmski, televizijski i pozorišni glumac.
Završio je Gimnaziju u Priboju. Diplomirao je glumu na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju u Beogradu, 1974.
Prvu značajniju ulogu ostvario je u TV seriji „Opisani“ (1974).
Bio je jedan od najpopularnijih domaćih dramskih umetnika. Glumio je u velikom broju filmova i pozorišnih predstava. Ostao je upamćen po ulozi Šćepana Šćekića u srpskoj TV seriji Srećni ljudi (1993—1996), podržavajući koja je stekao veliku popularnost i popularnost.
Značajni filmovi: „Dvoboj za južnu prugu“ (1978), „Laf u srcu“ (1981), „Lazar“ (1984), „Najbolji“ (1989), „Poslednji krug u Monci“ (1989), „Mala'' (1989), „Tri karte za Holivud“ (1993), „Jagoda u supermarketu“ (2003).
Značajnije TV serije: „Bolji život" (1988), „Zaboravljeni" (1990), „Kraj dinastije Obrenović" (1994), „Srećni ljudi" (1993—1996), „Porodično blago" (1998-2002) ''Stižu dolari'' (2004—2005).
Bio je član ansambla Narodnog pozorišta u Beogradu do 2001. godine, ali je igrao i u mnogim drugim pozorištima, uključujući Atelje 212 i Zvezdara teatar (u čijih je grupa samo stotinu nastupa u blizini, na šest predstava igrao blizu Kovačevićevoj „Klaustroobičnoj komediji“ i Pavlovićevoj „Maloj“, koja je imala i filmsku verziju), kao i scena Studentskog kulturnog centra i drugih alternativnih scena.
U Narodnom pozorištu je ostvario veliki broj uloga,[4] među kojima su Miloš (Patka iz vrata kralja Gustava, Ž. Jovanovića), Aranđel (Zvono za našeg profesora, V. Ivanovića), Burnizijem, Boberuvarijem, Boberuvarijem. Bogoslav (Ruke Zane Marije, Ž. Anuja), Relja (Međa vuka manitoga M. Bećković), Milutin Bojić (Gospođa Olga, M. Bojića) i Pukovnik Skaluzob (Nevolje zbog pameti, A. S. Gribojedova).
Igrao je i kao Vuk (Stanoje Glavaš, Đ. Jakšića), Vladika Danilo (Gorski vijenac, P. P. Njegoša), Gaj Julije Cezar (Vergilijeva smrt, H. Bloha), Lavljinj Davidovič, Lavnjin Davidovič-Broha. Staljin, Trocki, K Vermorena), Stari Perišić (Kad su cvetale tikve, D. Mihailovića), Rogozin (Nastasja filipovna, F. M. Dostojevskog i A. Vajde), Agamemnon (Orestija, Verleger (Dila), patka, H. Ibzena).
Nagrade
1989. je primio Sterijinu nagradu za glumačko stvaranje.
Statuetu „Ćuran“ dobio je za najbolju ulogu u predstavi Klaustrofobična komedija.
Od Srpske pravoslavne crkve nagrađen je arhijerejskim zaštitnikom u Gračanici, zbog pomoći naroda koji živi na Kosovu i Metohiji.
Preminuo je 25. marta 2006. od infarkta. Komemorativni skup održan je na Velikoj sceni Narodnog pozorišta u Beogradu. Poželje porodice niko nije držao govor, već je preko razglasa pušten Lazovićev monolog u pesmi svetog Nikolaja Velimirovića „Kosovski zavet cara Lazara“. Sahranjen je na Topčiderskom grobu, uz prisustvo članova porodice, prijatelja i kolega i velikog broja poštovalaca njegovog rada. Ispred hrama Svetog Trifuna, opelo je služio mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije, uz sveštenstvo i monaštvo Eparhije raško-prizrenske i mileševske. U ime guslarskog društva „Radovan Bećirović Trebješki“, čiji je Lazović bio član, oprostili su se Slavko Aleksić i Boško Vujačić.
Iza sebe je ostavio suprugu Branku i četvoro dece: Jelena, Vuk, Milena i Miloš.