Miras Zhugunussov, au travers de mon regard

Music : Souviens-toi du jour by Mylène Farmer (1999).

Ces mots à moi-même pour ne pas oublier: Souviens-toi du jour où l’Univers t’a tendu la main.
Et ce, sous la plus simple des formes, une interaction d’apparence banale derrière un écran de verre.
Très vite, l’étonnement, la surprise, laissent place à la curiosité.
Et puis, ces traits noirs sur une page blanche font naître un intérêt plus vif.
Un attrait pour l’être si humain qui se dessine sous tes doigts. La beauté d’une imperfection, la perfection dans tout ce qu’elle a de plus brut et vulnérable. Celle qu’on aime pour ce qu’elle est et non pour le paraître.
Des notes, une mélodie, une voix.
Un coup de foudre artistique.
Un sourire…
Quand une personnalité émeut, l’instinct s’éveille.
Alors un chapitre sombre se ferme.

Et une nouvelle page s’écrit :
« Il était une fois, une âme perdue dans l’obscurité… et ce garçon; lumineux, solaire… 
Dans son sourire, elle trouve un précieux trésor : le bonheur. 
Soudain le poids du réel devient plus léger. La vie n’est plus le théâtre d’un drame, le rideau s’est levé sur une comédie tendre et colorée.
Lorsqu’un rayon de soleil traverse la pluie, un arc-en-ciel d’émotions se profile à l’horizon.
Et quand les mots ne suffisent plus, le geste devient une évidence.
Un chemin à travers les nuages, la distance ne sépare plus, elle réunit au pied d’une même scène. »

Souviens-toi du jours où mes paroles incontrôlées, mes mots, ont été lancés en l’air comme des avions en papier. Ils planaient sur ma conscience. Le pardon n’est-il pas un don de l’humanité? Quand tu construits une prison autour de tes propres doutes, n’oublie pas que la main de l’autre côté des barreaux a peut-être le pouvoir de les briser.
Alors je l’ai imploré et j’ai vu cette humanité, la tienne.
J’ai vécu des silences, des absences, qui forgent l’espoir et renforcent la confiance.
Des instants où tout s’efface sauf cette loyauté qu’on garde au fond du cœur.
Car un jour, j’ai trouvé un miroir, un doux écho, dans l’aura d’une présence lointaine.
Il n’y a rien à perdre quand il y a tout à offrir.
Rien à craindre quand on a tout à donner.
Et, parfois, quand mon être est dans l’ombre, je cherche la lumière dans
une mélodie qui me murmure à l’oreille :
Souviens-toi du jour où sa musique faisait chanter ton cœur, des perles noires dansaient au rythme de ses pas.

~

Бұл сөздер өзіме, ұмытпау үшін: Ғалам саған қолын созған күнді есіңе ал.
Ол сәт ең қарапайым түрде болды – әйнек экранның ар жағындағы бір қарапайым әрекет.
Көп ұзамай, таңданыс пен тосындық орнын қызығушылыққа береді.
Ақ парақтағы қара сызықтар терең қызығушылық тудыра бастайды.
Саусақтарыңмен бейнелеген адамға деген тартылыс пайда болады.
Мінсіз емес сұлулық – шынайы әрі осал болмыстың ішінде жатқан нағыз кемелдік.
Оны көрінісі үшін емес, болмысы үшін жақсы көресің.
Ноталар, әуен, дауыс.
Өнерге ғашық болу сәті.
Бір күлкі…
Тұлға жүрекке әсер еткенде, инстинкт оянады.
Сол сәтте қараңғы тарау жабылады.
Жаңа бет ашылады:

«Бір кезде қараңғылықта адасқан жан болған…
Және бір жігіт… жарыққа толы, күндей жылы…
Оның күлкісінде ол қазына тапты – бақыт.
Кенет өмірдің салмағы жеңілдеп кетті.
Өмір енді драма сахнасы емес,
қазір нәзік және түрлі-түсті комедияның шымылдығы ашылды.
Күн сәулесі жаңбырды тесіп өткенде,
көңіл күйдің кемпірқосағы көкжиекте көрінеді.
Сөздер жеткіліксіз болғанда, ымдау – табиғи жауап.
Бұлттар арасындағы жол,
қашықтық енді бөлу емес, ол бір сахнада біріктіреді.»

Сөздерім бақылаусыз ұшып шыққан күнді есіңе ал.
Қағаз ұшақтар сияқты, олар әуеде қалықтады.
Олар ар-ұжданымның үстінде қалықтап жүрді.
Кешірім — адамзаттың сыйы емес пе?
Өзіңнің күмәндарыңа түрме салғанда,
темір тордың ар жағындағы бір қол
мүмкін сол торды бұзып жіберуге күші бар шығар.
Сол үшін мен жалбарындым
және сенің адамгершілігіңді көрдім.


Мен үнсіздіктерді, жоқ болуларды бастан өткердім,
олар үмітті шыңдайды, сенімді нығайтады.
Кей сәттерде бәрі жойылады,
бірақ жүректің түбінде сақталған адалдық қалады.
Бір күні мен айна таптым,
алыстағы болмыстың жұмсақ жаңғырығын.
Ұсынатын барлық нәрсең болғанда,
жоғалтатын ештеңе жоқ.
Беретін барлық нәрсең болғанда,
қорқатын да ештеңе жоқ.
Кейде, болмысым көлеңкеде қалған кезде,
мен жарықты іздеймін
құлағыма сыбырлайтын әуеннен.
“Сол күнді есіңе ал,” дейді ол,
“оның музыкасы жүрегіңді әндеткен,
қара маржандар оның қадамымен билеген.”


#miraszhugunussov #мирас_жугкнусов