Quentin Tarantino Sinemasında Bir Anlatım Aracı: Şiddet Kullanımı

A Narrative Tool in Quentin Tarantino's Cinema: Use of Violence

Şiddet, sinema tarihi boyunca, anlatının önemli bir unsuru olmuştur.

Gerilimi artırmak veya karakterler arasındaki çatışmayı vurgulamak için sıkça kullanılır.

Sinemada şiddet, çoğunlukla gerçekçi ve ölçülü bir şekilde gösterilir.

Yönetmen Quentin Tarantino’nun yaklaşımı ise sıra dışıdır.

Tarantino, filmlerinde şiddet sahnelerine sıkça yer veren bir yönetmen.

90’lı yıllarda, abartılı ama etkileyici şiddet sahneleriyle, sinemada yeni bir dönem başlattı.

Kanlı sahneleri, estetik ve etkileyici bir forma dönüştürdü.

Bu videoda Tarantino’nun şiddeti nasıl kullandığını açıklayacağız.

Şiddeti sunuş biçimlerine göz atacağız.

Peki Tarantino filmlerinde şiddeti hangi amaçlarla kullanılır?

Şiddeti kaba bir görüntü olmaktan çıkarır ve stilize bir biçimde izleyiciye sunar.

Görsel estetiği güçlendirmek amacıyla şiddeti bazen abartılı bir biçimde kullanır.

Şiddeti mizahi bir unsur olarak da kullanır.

Şiddet genellikle bir tür arınma işlevi görür.

Şiddeti yalnızca estetik bir unsur olarak değil, aynı zamanda intikam yoluyla kimlik kazanma, adil hesaplaşma ve sosyal eleştiri aracı olarak kullanarak, sinemada benzersiz bir dil yaratmıştır.

Yine ani ve beklenmedik şiddet sahneleri izleyiciyi şoke eder.

Bazen de şiddeti doğrudan göstermek yerine izleyicinin hayal gücüne bırakır.

Bu videoda aşağıdaki filmlere yer verilmiştir:

Death Prof (2007) - Ölüm Geçirmez (2007)
Django Unchained (2012) - Zincirsiz (2012)
Inglourious Basterds (2009) - Soysuzlar Çetesi (2009)
Jackie Brown (1997)
Kill Bill: Volume 1 (2003)
Kill Bill: Volume 2 (2004)
Once Upon a Time in Hollywood (2019) - Bir Zamanlar Hollywood'da (2019)
Pulp Fiction (1994) - Ucuz Roman (1994)
Reservoir Dogs (1992) - Rezervuar Köpekleri (1992)
The Hateful Eight (2015) - Nefret Dolu (2015)
John Wick (2014)
Atomic Blonde (2017) - Şarışın Bomba (2017)


SESLENDİRME
KURTULUŞ EKİZ

KURGU
BARIŞ DURAN