mv ก.ด.ว. 2 ปี 62

อยากให้อ่านครับ
เราคือเพื่อนกัน

ไม่ใช่สายโลหิต ไม่ใช่ญาติ หากเป็นความผูกพันที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญแท้ๆ

เป็นความประจวบเหมาะ เป็นความพอดีที่มาพบเจอ มาเรียนด้วยกัน มาร่วมชะตากรรมเดียวกัน แล้วนับจากนั้นก็ผูกพันกันเรื่อยมา ในฐานะเพื่อน

*ลบไม่ออก แก้ไขไม่ได้

เว้นเสียแต่ว่า จะเปลี่ยนสถานะใหม่ให้เป็นศตรูกัน ซึ่งโอกาสนั้นก็เป็นได้น้อยในหมู่เพื่อน

อายุล่วงมาถึงวันนี้ เพื่อนใหม่ไม่มีแล้ว ใจไม่อยากเปิดรับเข้ามาอีก ก็คงมีแต่เพื่อนเก่าสมัยเรียน ประถม- มัธยม - อุดมศึกษา-ปโท ป.เอก ซึ่งนับวันจะเหลือน้อยลงไป

เพื่อนเก่า อายุก็ไล่ๆกันกะเรา บางคนไปไหนไม่ได้ ไปไม่ไหวแล้ว

บ้างก็อยู่ไกล บ้างติดภาระของลูกบ้างเมียบ้าง กระทั่งธุระของหลาน รวมทั้งสังขารของตน

จะเห็นชัดเจนว่า มีการลดจำนวนครั้งที่นัด
นัดแต่ละทีก็มีจำนวนคนลดลง
เพื่อนบางคนล่วงหน้า เสียชีวิตไปก่อนแล้ว ยามคิดถึง ก็ได้แต่จุดธูปเทียน เขียนชื่อ ยกมือพนม ทำบุญ ระลึกถึง

จะมีอะไรไปถึงหรือไม่ ไม่รู้ พิสูจน์ไม่ได้ แล้วจะมั่นใจได้อย่างไร ว่าไปถึงเพื่อน ว่าเพื่อนจะได้รับ

ดูแลกันยามมีชีวิต ยามเดือดร้อนนี่ละครับ ดูแลกันตามกำลัง

ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้วใครละครับจะช่วย คนอื่นเขายิ่งไม่รู้จักมักคุ้น ไม่ใช่เพื่อนกันใครเขาจะยื่นมือมา

ผิดพลาดไปบ้าง ห่างเหินไปหน่อย บกพร่องระหว่างกันไปบ้าง อภัยเถิดครับ

"เวลาเมื่อวานเราได้ใช้ไปหมดแล้ว แก้ใขไม่ได้แล้ว"
"วันนี้ทำให้ดีที่สุด"
"ส่วนเวลาในวันพรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจะได้ใช้หรือเปล่า"

เกื้อกูลกันยามมีชีวิตดีที่สุดครับ

"พบกันเพราะมีวาสนาต่อกัน"
"เพราะเราคือ เพื่อนกัน"