Кызым.

ҚЫЗ ҒҰМЫР...💃

Кіріспе

Әрбір адамның кеудесінде қаншама жазылмаған тарих, ашылмаған құндылықтар бар десеңші... Кейде көз алдыңнан кетпейтін көріністер болады. Керемет түсіңнің өзін ұмытқың келмей есіңе алып, ғажап пен азаптың ортасын жалғап тұратын үлбіреген жіптің үзілмеуін тілейсің. Бұл пенде-ғұмырдың өлшеулі өміріне деген іңкәрлігі шығар. Сол өмірдің өзі Алладан берілген аманат тәрізді... Кім оны қалай сүрді, қалай сезінді – бәрінің жауабы бар. Бірақ түрлі ойлар мен әрекеттер, арман-мақсаттар, адам мен адамның арасында алмасып, қателіктердің өзі бір-біріне жалғасып жатады. Әлбетте, қателік түзеледі десек те, өміріңнің бір бөлігін бүлдіріп, кейіннен кешірілмейтін күнә болып қалатыны да бар екен. Арман аласарса асқақтай алмайтыны секілді, жанарың сөнсе жарқырай алмайтыны секілді, өкініш өзегіңді өртесе бітеу жара болып қалатындай қайғы болады екен. Қаншама жыл өтсе де, бір оқиға ой түкпірін түрткілей береді... Бұл қала ішінде қабаттасқан тіршілік толғауының табанында қалған бір түйір ғана сыр болатын...

💥Алматыда пәтер жалдап тұратын кезіміз. Алматыға бауыр басып кеткен «Жетім бұрыш» талай тағ­дырларды тоғыстырады. Баспанасы бар бақытты жан­­дардың көбі орыстар немесе қазақша түсінсе де сөйлей алмайтын «шала қазақтар» болып келеді. Айнұр екеуміз дос болғалы көп бола қойған жоқ. Оңтүстіктің қызы болған соң, бір-бірімізді оңай түсініп, тез тіл табысып кеттік. Екеуміз «Қалқаман» ауданынан жалдаған құжырамыз күз түсе сыз бола бастаған соң қала орталығынан пәтер іздеуге шықтық. «Жетім бұрышқа» жақындай бере киліккен кісілер: «Қандай үй іздедіңдер? Неше қызсыңдар?» деп жармаса жөнеледі. Біз ауылдан келген ибалығымыз ба, әлде, ауылдан жырақта жүрген соң ба, үйдің иесіне қараймыз. Ауылдағы анамыздай аңғалдық, әжеміздің қоңыр көзіндегі бір мейрімділікті іздейміз. Тым болмаса қазақша сөйлесе қалса, мәз болып, айналшықтап жанынан кеткіміз келмей қалады. Екі күн қатарынан пәтер іздеп, ақыры қазақ әйелінің «Бір бөлмеге қыздар аламыз» деген хабарландыруына тоқтадық. Қараторы әйел бізді әп-сәтте әңгімемен орағытып, «Қайда жұмыс істейсіңдер? Қай жақтан келдіңдер?» деп жөн сұрай бастады. Айнұр екеуміз жарыса сөйлеп, әрбір сұрағын жауапсыз қалдырмауға тырысып жатырмыз. «Әдемі қыздар екенсіңдер. Жігіттерің бар ма?» деп те қағытып қойды. Ол кезде көз салып жүрген жігіттер бар екенін ішіміз сезгенмен, үлкен қалада жүрген соң қызға тән үрейдің жетегінде едік... Ауылда қол бұлғап қалған кішкентай бауырларыңның бейкүнә көздері, жүзі күнге тотығып, желдің өтінде отырып, азын-аулақ саудасын сатып бес теңгесін алты теңге етуді күні бойы мақсат ететін анаңның іштей тілейтін амандығын алыста жүрсек те «жүрек» дейтін кеуде тұсымыз сезетін еді... Сезіп тұрып, алабұртқан көңіл сылқ ете түсіп, сырттай оқып жатқан оқуыңның қаржысына қамығып, «тілшілік» жұмысыма «тәубе» деп жүре беретінмін... Жә, бізді ертіп әкелген пәтер иесінің есімі Жанар болып шықты. Қызылордаға күйеуге шығып, бір қызымен ажырасып келген екен. Өзінің айтуынша енесі нашар адам болған. Қазір өзінен көп жас кіші орыс жігітімен бірге тұрады. «Саяхат» деп аталатын ауданда орналасқан жер үй әжептәуір кең екен. Екі бөлмесін жалға беріп,#аудиокітап әсерлі әңгімелер жинағы