Από το μυθιστόρημα του Ιάκωβου Ανυφαντάκη "Κάποιοι άλλοι" (Αθήνα: Πατάκης 2019)

Διαβάζει ο Αντώνης Κ. Πετρίδης, Αναπληρωτής Καθηγητής στο πρόγραμμα "Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό" του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου

"Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που κυρίως έκανα εκείνους τους δύο αργούς, επίπονους μήνες ήταν να αναλογίζομαι πώς, πότε και γιατί πήγαν όλα τόσο αφάνταστα στραβά, πότε σταμάτησα να μιλάω καθαρά και πότε εμφανίστηκε στη μέση των προτάσεών μου αυτός ο μικρός δισταγμός, που δεν με άφηνε να ολοκληρώσω θριαμβευτικά τη σκέψη μου, πότε έπαψαν οι άλλοι να μιλάνε με εκτίμηση για το παρόν μου και προσδοκία για το μέλλον μου.  Ήταν σαν να ξεκίνησα ένα πρωί τόσο υπέροχος που ούτε εγώ δεν μπορούσα να το πιστέψω και ως το βράδυ μετά βίας να άντεχα τον εαυτό μου.

»Τώρα περνούσα τα πρωινά μου παραδομένος στην αυτολύπηση, ενώ τα απογεύματα μισούσα τον εαυτό μου και οτιδήποτε έβλεπα γύρω. Η πτώση ήταν ταχύτατη. Ήμουν κάποιος και μετά δεν ήμουν κανείς, ξανακοιτούσα τη ζωή μου και έβλεπα ότι σε κάθε μικρή ή μεγάλη απόφαση, σε κάθε σταυροδρόμι, η επιλογή μου ήταν η χειρότερη δυνατή. Η καταστροφή μου ήταν εύκολη, αβασάνιστη, για να είμαι ακριβής. Επί αρκετά χρόνια ήμουν στο κέντρο, τώρα με είχαν όλοι ξεχάσει. Αλλά δεν ήταν εκείνο, το τότε, η αληθινή ζωή μου, ήταν αυτό εδώ. 

» Σκεφτόμουν ότι όλη η ζωή είναι τελικά αποτέλεσμα εξωτερικών παραγόντων. Αν οι γονείς μου είχαν μείνει στη Γερμανία ως το ᾽80, θα ήμουν ένας Γερμανός πολίτης, ένας Γερμανός δημοσιογράφος, και στη στήλη μου θα ανέλυα ψυχρά τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας με την αυθεντία της διπλής μου εθνικότητας. Αν δεν είχε χτυπήσει η οικονομική κρίση την Ελλάδα, θα έκανα συνεντεύξεις στη Βενετία και επιστρέφοντας στην Αθήνα θα έβρισκα τη Μάρω να με περιμένει στο αεροδρόμιο ζηλεύοντας όσα ίσως είχα κάνει εκεί και όσους σίγουρα είχα γνωρίσει. Τα φώτα της Αττικής Οδού θα άστραφταν κάτω από τα περαστικά αεροπλάνα. 

»Η απελπισία είναι χειρότερη από τη δυστυχία και τη μιζέρια. Όταν είσαι δυστυχισμένος, υπάρχει πάντα η προσδοκία ότι κάτι θα συμβεί, ένας μικρός θεός ίσως εμφανιστεί και σε σώσει από τη μιζέρια σου. Αν χάσεις κάθε ελπίδα, τότε μένεις αποκλεισμένος σε αυτό το λίγο που είσαι για όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Ακόμα χειρότερα, καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι τίποτα το ιδιαίτερο, ένας από το πλήθος, δεν περιμένουν οτιδήποτε από σένα, μπορείς να εξαφανιστείς στην άλλη άκρη του κόσμου, στην Πολωνία, για παράδειγμα, και κανείς δεν θα το πάρει χαμπάρι». 
"