(130) 26.Lem'a/10, Sh 266 | 14. Reca/1 | 1-3. Mertebe-i Nuriye-i Hasbiye | Allah her şeye kâfidir.

[Dördüncü Şuâın Fihristi]

Makam münâsebetiyle buraya alınmıştır.

On dördüncü Recâ: Dördüncü Şuâ‘ olan Âyet-i Nûriye-i Hasbiye’nin başının hulâsasıdır. Diyor ki: Bir zaman ehl-i dünyâ beni her şeyden tecrîd ettiklerinden, beş çeşit gurbetlere düştüm. Sıkıntıdan gelen bir gafletle, Risâle-i Nûr’un teselli verici ve meded edici nûrlarına bakmayarak, doğrudan doğruya kalbime baktım ve ruhumu aradım. Gördüm ki, gāyet kuvvetli bir aşk-ı bekā ve şedîd bir muhabbet-i vücûd ve büyük bir iştiyâk-ı hayat ve hadsiz bir acz ve nihâyetsiz bir fakr bende hükmediyorlar. Halbuki müdhiş bir fenâ, o bekāyı söndürüyor. O hâletimde yanık bir şâirin dediği gibi dedim: [Dil bekāsı, hak fenâsı istedi mülk-ü tenim. Bir devâsız derde düştüm, âh ki Lokmân bî-haber!] Me’yûsâne başımı eğdim. Birden حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَك۪يلُ imdâdıma geldi; “Beni dikkatle oku!” dedi. Ben de günde beş yüz def‘a okudum. Okudukça, yalnız ilmelyakîn ile değil, aynelyakîn ile çok kıymetdar envârından dokuz mertebe-i nûriye-i hasbiye bana inkişâf etti.

Birinci Mertebe-i Nûriye-i Hasbiye: Bendeki aşk-ı bekā, bendeki bekāya değil, belki sebebsiz ve bizzât mahbûb olan kemâl-i mutlaksâhibi, Zât-ı Zülkemâl’in ve Zülcelâl’in bir isminin bir cilvesinin mâhiyetimde bir gölgesi bulunduğundan, fıtratımda o Kâmil-i Mutlak’ın varlığına ve kemâline ve bekāsına müteveccih olan muhabbet-i fıtriye, gaflet yüzünden yolunu şaşırmış, gölgeye yapışmış, aynanın bekāsına âşık olmuştu. حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَك۪يلُ geldi, perdeyi

Sayfa 267
kaldırdı. Gördüm ve hissettim ve hakkalyakîn zevk ettim ki, bekāmın lezzeti ve saadeti, aynen ve daha mükemmel bir tarzda Bâkî-i Zülkemâl’in bekāsına ve benim Rabbim ve İlâhım olduğuna tasdîkimde ve îmânımda ve iz‘ânımda vardır. Bunun edillesi, zevi’l-ehsâsı hayrette bırakacak, gāyet derin ve dakîk on iki hemhemelerle ve şuûr-u îmânlarla Risâle-i Hasbiye’de beyân edilmiştir.

İkinci Mertebe-i Nûriye-i Hasbiye: Fıtratımdaki hadsiz aczimle beraber, ihtiyârlık ve gurbet ve kimsesizlik ve tecrîdim içinde ehl-i dünyâ desîseleriyle, câsûslarıyla bana hücum ettikleri hengâmda, kalben dedim: “Elleri bağlı, zayıf ve hasta bir tek adama ordular taarruz ediyor. Benim için bir nokta-i istinâd yok mu?” diye حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَك۪يلُ âyetine mürâcaat ettim. Bana bu âyet bildirdi ki.. intisâb-ı îmânî vesîkasıyla, Kadîr-i Mutlak öyle bir Sultân’a intisâb edersin ki, zemin yüzünde her baharda dört yüz bin milletten mürekkeb nebâtât ve hayvanât ordularının bütün cihâzâtlarını kemâl-i intizâm ile vermekle beraber, başta insan olarak, hayvanâtın muazzam ordusunun bütün erzâklarını, değil medenî insanların son zamanlarda keşfettikleri et ve şeker ve sâir taâmların hulâsaları gibi, belki o medenî hulâsalardan yüz derece daha mükemmel ve bütün taâmların her nev‘inden tohum ve çekirdek denilen Rahmânî hulâsalara koyup ve o hulâsaları dahi, onların pişirmelerine ve inbisâtlarına mahsûs kaderî ta‘rifeler içinde sarıp muhâfaza için küçük küçük sandukçalara koyup tevdî‘ eder. O sandukçaların îcâdı, “kün” emrinde bulunan “kâf-nûn” fabrikasında o kadar çabuk ve kolay ve çoklukla olur ki, Kur’ân der: “Hâlık emreder, meydana gelir.” Madem öyledir, sen, intisâb-ı îmânî tezkeresiyle böyle bir nokta-i istinâd bulabildiğinden hadsiz bir kuvvete ve kudrete dayanabilirsin. Ben de âyetten bu dersimi aldıkça öyle bir kuvve-i ma‘neviyeyi buldum ki, değil şimdiki düşmanlarıma, belki dünyaya meydan okuyabilir bir iktidâr-ı îmânî hissederek, bütün ruhumla حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَك۪يلُ dedim.

Üçüncü Mertebe-i Nûriye-i Hasbiye: Ben o gurbetlerin ve hastalıkların ve mazlumiyetlerin tazyîkiyle dünyadan alâkamı kesilmiş bularak, ebedî bir dünyada ve bâkî bir memlekette dâimî bir saadete nâmzed olduğumu îmân telkîn ettiği hengâmda, tahassür akıtan “Of! Of!” dan vazgeçip, beşâşet izhâr eden “Oh! Oh!” dedim. Fakat

Sayfa 268
bu gāye-i hayâl ve hedef-i rûh ve netice-i fıtratın tahakkuku, ancak ve ancak bütün mahlûkātının bütün harekâtlarını ve bütün sekenâtlarını ve ahvâl ve a‘mâllerini, kavlen ve fiilen bilen ve kaydeden ve bu küçücük ve âciz-i mutlak nev‘-i insanı kendine dost ve muhâtab eden ve bütün mahlûkātının üstünde bir makam veren bir Kadîr-i Mutlak’ın hadsiz kudretiyle ve insana nihâyetsiz inâyet ve ehemmiyet vermesiyle olabilir diye düşünürken, bu iki noktada, yani böyle bir kudretin fa‘âliyeti ve zâhiren bu ehemmiyetsiz insanın hakîkatli ehemmiyeti hakkında îmânın inkişâfını ve kalbin itmi‘nânını veren bir îzâh istedim.

Yine o âyete mürâcaat ettim. ....