Şebnem Paker ve Eurovision

Geceye Kalanlar...

Gündüzün telaşı bittiğinde, sokaklar sessizliğe büründüğünde, uyuyamayanlar, düşünenler, eski mesajlara bakanlar, tavanla göz göze gelenler için buradayız.
Biz Yarasa ve Baykuş. Hayata dair ne varsa, içten içe düşündüklerimizi, komik tesadüfleri, can sıkıntılarını, kırık kalpleri, unutamadığımız anıları, bazen susarak bazen kahkahayla konuşuyoruz. İki kişiyiz ama bazen bir kalabalık kadar doluyuz, bazen bir sessizlik kadar sade. Geceye kalan ne varsa, burada. Dinlemeye hazırsan, koy bir kahve, başlayalım...

Yarasa?
O, sesini ilk duyduğunuzda “ne güzel sakin biri” diyeceğiniz, ama birkaç dakika sonra sizi ya kahkahaya boğan ya da hiç hesapta yokken duygulandıran biri. Bazen enerjisiyle geceyi sabaha bağlar, bazen tek bir cümleyle içinize çöker. Hayatın detaylarını kaçırmaz; gördüğü her şeyde bir anlam, her cümlede bir katman arar. Onunla konuşurken konu bir kahve fincanından varoluşsal sorgulamalara evrilebilir fark etmezsiniz bile. Bir bakmışsınız gülmüşsünüz, bir bakmışsınız durup düşünüyorsunuz. Geceye Kalanlar’ın o yumuşak ışığında, Yarasa'nın sesi çoğu zaman iç sesinize karışacak.

Baykuş?
Hayatı fazla ciddiye almayan ama gerektiğinde ciddiyetin kendisi olabilen adamlardan… Bir gün Orta Çağ sanatından bahseder, ertesi gün death metalin felsefesine dalar. Gülüp geçer çoğu şeye—ama geçmeden önce mutlaka üzerine düşündürür. Müziği sadece dinlemez, yaşar. Sanatı sadece bilmez, hisseder. Onunla bir şey konuşurken “konu nereye geldi” demeye hazır ol, çünkü Baykuş'un zihni geniş bir arşiv gibi: hem bilgi var hem bolca ironi. Geceye Kalanlar’da onun sesi bazen bir konser sonrası sessizlik gibi yankılanacak, bazen de “yok artık” dedirtecek bir kahkaha gibi patlayacak.