Kathedraal Notre-Dame in Reims, Frankrijk

Korte geschiedenis van de kathedraal.
De eerste kathedraal die aan de zijkant van het huidige gebouw was gebouwd, wordt toegeschreven aan Saint Nicaise, die, dodelijk gewond door de Vandalen, stierf aan het portaal van deze kerk in 407. Mogelijk bevond zich voor de westgevel van deze kerk de doopkapel waar Sant Remi op kerstavond 496 Clovis doopte en zo een christelijke traditie in het koninkrijk van de Franken vestigde. Meer dan duizend jaar lang, van 816 tot 1825, kwamen vierendertig vorsten (soevereinen) naar Reims ter nagedachtenis aan het offer dat door Clovis werd ontvangen om de genade te verwerven om als christelijke koningen te regeren.

In de 9de en 10de eeuw werd deze eerste kathedraal versterkt door de toevoeging van een massieve toegangsstructuur aan de westkant, en de bouw van een breed trancept (dwarsschip) en kruising (viering).

In de 12de eeuw gaven een westgevel met twee torens en een groot koor met straalkapellen een imposantere dimensie aan de kerk die op 6 mei 1210 door brand zwaar beschadigd zou raken. Een jaar later legde aartsbisschop Aubry de Humbert de eerste steen van het huidige gebouw, dat grotendeels werd voltooid tussen 1211 en 1280, Deze kathedraal profiteerde van de nieuwe technologie van de gotische architectuur die naar boven reikte voor licht.

In de 14de en 15de eeuw werden het nodige werk aan het gebouw vaak onderbroken door oorlogen, hongersnoden en de pest. In 1481 verhinderde een brand in het dak uiteindelijk de voltooing van de torens. Onze-Lieve-Vrouw van Reims zou er altijd uitzien zoals het er nu uitziet.

In de oorlog van 1914-1918 werd de kathedraal zwaar beschadigd, er vonden beschietingen plaats en er brak brand uit, waarbij glas-loodramen en beelden verloren gingen. Na 1918 begon de herbouw onder leiding van architect Hendri Deneux, Twintig jaar later, in juli 1938, vond de plechtige inhuldiging plaats.