Wygrana w zdrapki HOT 13 🔥

Szczęśliwy Grosz
​Listopadowe popołudnie w Łodzi miało kolor brudnej ścierki. Niebo wisiało nisko nad blokowiskami, a mżawka zacinała tak uparcie, że wycieraczki w starym Fordzie Marka ledwo nadążały z jej zgarnianiem. Marek, trzydziestopięcioletni magazynier z lekką nadwagą i ciężkim kredytem hipotecznym, westchnął, gasząc silnik pod osiedlowym sklepikiem.
​Miał kupić tylko bułki i mleko. To był ten moment w miesiącu – tydzień do wypłaty – kiedy każdą złotówkę oglądało się z dwóch stron. Wszedł do środka, otrzepując kurtkę z kropel deszczu. W środku pachniało pieczywem i tanią kawą.
​– Dzień dobry, panie Marku – rzuciła zza lady pani Grażynka, poprawiając okulary na nosie.
– Dzień dobry. Poproszę dwie kajzerki, karton mleka i... – Marek zawiesił wzrok na szklanej gablotce przy kasie.
​Leżały tam. Kolorowe, błyszczące obietnice lepszego życia. "Szybki Milion", "Ekstra Pensja", "Złota Rybka". Zwykle ich nie kupował. Uważał to za podatek od marzeń dla naiwnych. Ale dzisiaj dzień był tak podły, a szef tak bardzo dał mu w kość, że poczuł impuls. Potrzebował choćby minuty nadziei.
​– I tę zieloną zdrapkę. "Szmaragdowe Szczęście" – powiedział, zanim zdążył się rozmyślić. – Tę za dziesięć złotych.
​Pani Grażynka podała mu kolorowy kartonik.
– Niech pan drapie na zdrowie. Może akurat? Sąsiad z klatki obok wygrał w zeszłym tygodniu pięć dych.
​Marek uśmiechnął się blado, zapłacił i wrócił do samochodu. Rzucił zakupy na siedzenie pasażera, ale zdrapkę położył na kierownicy. Sięgnął do kieszeni po dwuzłotówkę – jego "szczęśliwy" grosz, który znalazł kiedyś na wakacjach w Kołobrzegu.
​Zasady były proste: trzeba było znaleźć trzy symbole diamentu albo trafić na "Szczęśliwą Liczbę".
​Zaczął drapać. Szara warstwa ścieralna sypała się na jego spodnie jak srebrny łupież.
Pierwsze pole: Wiśnia. Pusto.
Drugie pole: Sztabka złota. Pusto.
Trzecie pole: 7. Pusto.
​– No jasne – mruknął do siebie. – Dycha w błoto.
​Zostało pole "Bonus" na samym dole. Marek westchnął i pociągnął monetą bez przekonania. Spodziewał się napisu "Spróbuj ponownie".
​Zamiast tego zobaczył liczbę: 500 000 zł.
​Zastygł. Wpatrywał się w kartonik, a dźwięki ulicy nagle przestały istnieć. Nie słyszał już deszczu bębniącego o dach ani klaksonu autobusu. Widział tylko te zera. Jedno, drugie, trzecie...
​– To pomyłka – szepnął. – To na pewno jakiś błąd w druku.
​Przejechał kciukiem po liczbie, jakby chciał sprawdzić, czy jest prawdziwa. Serce, które do tej pory biło spokojnym rytmem zmęczonego człowieka, nagle zaczęło walić jak młot pneumatyczny. Poczuł gorąco uderzające do twarzy. Ręce zaczęły mu się trząść tak bardzo, że upuścił dwuzłotówkę pod fotele.
​Włączył lampkę w podsufitce. Przyjrzał się kodowi kontrolnemu. Literki "G-R-T". Nie znał się na kodach, ale liczba była wyraźna. Pięćset tysięcy złotych. Pół miliona.
​To nie była fortuna, która pozwoliłaby kupić wyspę na Pacyfiku. Ale dla Marka to było coś więcej. W jednej sekundzie zniknął kredyt na mieszkanie, który miał spłacać jeszcze przez dwadzieścia lat. Zniknął strach o to, czy starczy na naprawę samochodu, jeśli ten znowu stanie. Zniknął ciężar, który przygniatał mu klatkę piersiową każdego ranka.
​Spojrzał w lusterko wsteczne. Zobaczył tę samą twarz co pięć minut temu, ale oczy były inne. Przerażone, ale i błyszczące.
​Wysiadł z samochodu i wrócił do sklepu. Musiał to sprawdzić. Teraz. Nogi miał jak z waty.
​Pani Grażynka właśnie układała gumy do żucia.
– Zapomniał pan o czymś?
– Pani Grażynko... – głos mu się łamał. – Czy może pani to sprawdzić w terminalu? Tylko cicho. Proszę.
​Kobieta spojrzała na niego zdziwiona, wzięła zdrapkę i zeskanowała kod kreskowy.
Maszyna piknęła. Na małym wyświetlaczu pojawił się komunikat.
​Grażynka zamarła. Zdjęła okulary, przetarła je i założyła ponownie. Spojrzała na Marka, potem na ekran, potem znów na Marka. Jej usta ułożyły się w idealne "O".
​– Panie Marku... – szepnęła, wychylając się przez ladę. – Maszyna pisze: "Wygrana stopnia pierwszego. Skontaktuj się z oddziałem Totalizatora".
​Marek oparł się o ladę, bo poczuł, że zaraz upadnie.
– Czyli to prawda?
– Najprawdziwsza prawda – Grażynka uśmiechnęła się szeroko, szczerze. – Niech pan chowa ten papierek głęboko i ucieka do domu. I niech pan żonie kupi te kwiaty, co to zawsze mówiła, że są za drogie.
​Marek wyszedł ze sklepu. Deszcz wciąż padał, chodnik był krzywy, a blokowisko szare. Ale dla niego świat właśnie nabrał kolorów w technicolorze. Wsiadł do samochodu, zamknął drzwi i po raz pierwszy od lat, siedząc w tym starym Fordzie, zaczął się śmiać. Głośno, do łez, uwalniając całe napięcie ostatnich lat.
​Zadzwonił telefon. Wyświetliło się zdjęcie żony, Ani.
– Cześć kochanie – odebrał, starając się brzmieć normalnie, choć gardło miał ściśnięte.
– Kupiłeś mleko? – zapytała zmęczonym głosem. – Bo Zuzia chce płatki na kolację.
– Kupiłem – odpowiedział Marek, patrząc na zdrapkę leżącą na fotelu pasażera jak najdroższy pasażer świata. – Kupiłem mleko, Aniu. I chyba... chyba kupiłem nam właśnie wolność.