پیش‌اندیشی، برآورد و کالبدشکافی فرآیندها ی سرکوب در ایران آینده؛ گفت‌وگو ی اکبر کرمی و رامین پرهام

کالبدشکافی فرآیندها ی سرکوب در ایران آینده

در گفت‌وگو با رامین پرهام نویسنده و سیاست‌مدار مشروطه‌خواه پرسیده‌ام: در ایران آینده ملی‌گرایی و سرکوب چه‌گونه به‌هم می‌رسند؟ و رویاها و نگرانی‌ها ی ملی‌گراها چه گونه سوخت ماشین سرکوپ را فراهم می‌آورد؟ چه‌کسانی و با چه آماج و آرمانی ماشین سرکوب را روغن‌کاری می‌کنند؟ این ماشین چه‌گونه ایستانده خواهد شد؟ پایان کار چه‌گونه رقم خواهد خورد؟ آیا سرکوب و فرآیندها ی آن هم همانند آزادی و فرآیندها ی آن خودپیش‌رونده اند؟ و اگر چنین است، چه گونه می‌توان خطر کرد و این جعبه ی پاندورا را باز کرد؟ چه‌گونه کسانی هنوز می‌توانند به‌گشودن این‌ جعبه و بخت گشایش در سامان سیاسی ایران پس از آن ب‌اندیشند؟ آیا چنین خواستی برآمد ناامیدی و خسته‌گی است؟ یا کسانی که این آرمان‌ها و آرزوها را می‌پزند، به هزینه‌ها ی آن هم اندیشیده‌اند و می‌دانند چه می‌گویند؟
کسانی که پیش از برپایی یک مردم‌سالاری و پیش از نوشتن یک قراداد هم‌بودیگ (اجتماعی) از سرکوب و روامندی و دادنهادی آن گفت‌وگو می‌کنند، چه می‌گویند؟ سر چه دارند؟ و گرفتار کدام اضطراب و هراس هستند که نام‌ها ی گونان از جمله «ملی‌گرا» و «ایران‌دوست» برخودگذاشته اند؟ چه‌گونه این نام‌ها ی بزرگ در هم‌وندی آشکار با اراده‌کرایی که آسیب بومی راست‌ها است با نادیده و نابودکردن نام‌ها ی کوچک، جهنم می‌آفریند؟ این نام‌ها ی بزرگ در نبودن و نادیده‌ماندن نام‌ها ی کوچک به چه‌کاری می‌آید؟ و کدام دردی را درمان خواهد کرد؟ این نیست‌انگاری به کجا می‌رسد و از هست‌مان مردمان ایران چه خواهد گذاشت؟

ایران کجاست؟ آیا چنین پرسشی، پرسشی پیشینی است و برای دریافت پاسخ مناسب باید پای صحبت‌ها و تراماند‌ها ی پیشینیان نشست؟ یا ایران امری پسینی است و در هم‌سازی‌ها، هم‌جوشی‌ها و هم‌دلی‌ها‌پسینی مردمان ایران و ترازها ی مردم‌سالار آفریده خواهد شد؟

ایران کجاست؟ و آیا در نادانی و بددانی به ایران، اگر بخت گذار از جمهوری اسلامی ایران فراهم آید، فرآیند گذار به گذاری دمکراتیک خواهد انجامید؟ یا گذار به گذار از ایران هم کشیده خواهد شد. برای درک چنین گزندی است که باید به این پرسش پاسخ داد. و پاسخ‌ها ی موجود را بررسید.

مشروطه‌خواهی خواست حکومت قانون و ریختی از لیبرال‌دمکراسی است که در سنت سیاسی ی غرب از سو ی لایه‌ها ی زبرین اجتماعی به رژیم‌ها ی یکه‌سالار چپانده شده است؛ لیبرال‌دمکرات‌ها ی غربی در بستری از حکومت قانون و احترام به مالکیت و داشتار در روندی از جنگ‌وستیز و فرآیندها ی اصلاحی گام‌به‌گام ارزش‌ها ی جدیدی همانند لیبرالیسم را در آستین رژیم‌ها ی سلطنتی گذاشته و با سلطنت هم‌سازی کردند. لیبرال‌دمکراسی فرآیند هم‌زیستی مسالمت‌آمیز پوسته‌ای از رژیم‌ها ی یکه‌سالار و درون‌مایه‌ای از مردم‌سالاری، آزادی و برابری شهروندی است. برآمد کار آن‌که در روندی آرام فربود رژیم یکه‌سالاری از درون خالی و پوچ ‌شد؛ یکه‌سالاری شیخ یا شاه نماد شد؛ قدرت توزیع و پخش شد؛ و سامانش سیاسی (حکومت) به مردم‌ و نماینده‌گان آن‌ها واگذار گردید. به زبان دیگر مشروطه‌خواهان در فرنگ، شاهی را که نمی‌توانستند بردارند، مشروط، محاط و تخته‌بند به قانونی کردند که برآمد و نماد خواست ملت بود؛ شوربختانه اما مشروطه‌خواهان ما در نبود و کم‌بود دریافتی درخور از سنت لیبرال‌دمکراسی و بنیادها ی فلسفی و فرهنگی ی آن، می‌خواهند شاهی را که نیست، بیاورند و امیدوار هستند که اگر بتوانند و شاه بخواهد و تن بدهد، او را مشروطه به قانون کنند! انگار ما ایرانی‌ها قرار نیست به بنیاد دش‌واری‌ها ی خود و برون‌شدها ی بنیادی ره‌بریم و یک‌بار برای همیشه سامانش قدرت و گردانش سیاست را در دستور کار خود و در دستان مردمان خود قرار دهیم.
در این برنامه به برخی از دست‌اندازها ی فرآیندها ی مشروطه‌خواهی در ایران، دست‌اندازی‌ها ی پادشاهان پهلوی و نیز غلت‌اندازها بسیاری که در میان سلطنت‌طلب‌ها دیده می‌شود، پرداخته‌ایم.

با هم‌رسانی و بازخوردها ی خود به این گفت‌وگو ادامه دهید و بخشی از جریانی باشید که راه می‌برد و نه راه برده می‌شود. از پسند (ساب‌سکرایب) این کانال که کانالی برای شنیدن صداها ی تازه است هم کوتاهی نکنید؛ همه ی را‌ه‌ها ی بزرگ با همین گام‌ها ی کوچک آغاز می‌شود.
https://t.me/KaramiAk