ប្រវត្តិកន្លែងព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធសម្តែងព្រះបរិត្ត ទឹកដីពុទ្ធភូមិ​ | ព្រះអង្គគ្រូ ព្រឿង ព្រីម

បរិត្ត មានន័យថា ធម៌សម្រាប់ការពារអន្តរាយផ្សេងៗ

នៅក្នុងគម្ពីរព្រះពុទ្ធសាសនា សមន្តប្បាសាទិកា អដ្ឋកថាព្រះវិន័យ ភាគទី ១ ត្រង់តតិយបារាជិក វិនីតវត្ថុ ទំព័រ ៩៥៧ និងវិនយសង្គហដ្ឋកថា ឈ្មោះបាឡិមុត្តកវិនយវិនិច្ឆយសង្គហៈត្រង់ទំព័រ ១៦ ប្រាប់ថា ព្រះបរិត្តមាន បរិត្តោទកំ គឺទឹកបរិត្ត និង បរិត្តសុត្តំ អំបោះបរិត្ត ។ អដ្ឋកថា បានប្រាប់ថា មនុស្សា ឧទកញ្ច សុត្តញ្ច គហេត្វា និសីទិត្វា ‘‘បរិត្តំ ភណថា’’តិ វទន្តិ, កាតព្វំ។ នោ ចេ ជានន្តិ, អាចិក្ខិតព្វំ មនុស្សទាំងឡាយកាន់យកនូវទឹក ឬអំបោះ ហើយ និមន្តលោកថា បពិត្រលោកម្ចាស់ សូមនិមន្តសូត្រនូវព្រះបរិត្ត លោកគប្បីធ្វើនូវព្រះបរិត្តចុះ បើមនុស្សទាំងនោះ មិនយល់ទេ គួរប្រាប់របៀបនិមន្តសូត្រព្រះបរិត្ត ។ ដូចជា សូត្រដាក់ទឹក ឬច្របាច់អំបោះហើយសូត្រព្រះបរិត្ត ។
នៅក្នុងគម្ពីរវិមតិវិនោទនីដីកា ភាគទី ១ ទំព័រ ៣៧១ ខៃប្រាប់ថា ចាលេត្វា សុត្តំ បរិមជ្ជិត្វាតិ ឥទំ ‘‘បរិត្តាណំ ឯត្ថ បវេសេមី’’តិ ចិត្តេន ឯវំ កតេ បរិត្តាណា តត្ថ បវេសិតា នាម ហោតីតិ វុត្តំ។ ត្រង់ ភិក្ខុចាប់ឈ្លីអំបោះសូត្របរិត្ត សេចក្តីថា អាជ្ញានៃបរិត្តដែល ភិក្ខុធ្វើដោយតាំងចិត្តថា រីអាជ្ញានៃបរិត្តនេះ អាត្មាអញសូត្រសេកបញ្ចុះក្នុងទឹក ឬអំបោះនេះ ។

សមន្តប្បាសាទិកានិងវិនយសង្គហដ្ឋកថាប្រាប់ថា តាលបណ្ណំ បន បរិត្តសុត្តំ វា ហត្ថេ វា បាទេ វា ពន្ធិតព្វំ, រតនសុត្តាទីនិ បរិត្តានិ ភណិតព្វានិ ។ បើមាន អមនុស្ស (ពួកខ្មោច ភូត បិសាច) ចូលក្នុងរាងកាយមនុស្ស ត្រូវយកស្លឹកត្នោត បញ្ចុះព្រះបរិត្តចង ត្រង់ដៃ ឬត្រង់ជើង ហើយសូត្របរិត្តទាំងឡាយ មានរតនបរិត្តជាដើម ។

នៅក្នុងសមន្តប្បាសាទិកាដដែលថា អន្តោគាមេ រាជគេហាទីសុ រោគេ វា ឧបទ្ទវេ វា ឧប្បន្នេ បក្កោសាបេត្វា ភណាបេន្តិ, អាដានាដិយសុត្តាទីនិ ភណិតព្វានិ។ កាលបើរោគ ឬឧបទ្រពកើតឡើងក្នុងស្រុក ឬក្នុងរាជវាំងជាដើម មានគេមក និមន្ត ឬមានគេនិមន្តឲ្យសូត្រ គប្បីសូត្រព្រះបរិត្តទាំងឡាយ មានអាដានាដិយបរិត្តជាដើម ។

នៅក្នុងគម្ពីរមិលិន្ទបញ្ហបករណ៍ត្រង់មច្ចុបាសមុត្តិបញ្ហាបញ្ជាក់ថា ព្រះបរិត្តរមែងមិនមាន អានុភាព ឬមិនរក្សាចំពោះបុគ្គល ៣ ជំពូក គឺ កម្មាវរណេន រារាំងដោយកម្ម គឺអ្នកដែល បានធ្វើអនន្តរិយកម្ម កិលេសាវរណេន រារាំងដោយកិលេស គឺបុគ្គលនោះជាមនុស្សនិយត មិច្ឆាទិដ្ឋិ និង អសទ្ទហនតាយ បុគ្គលមិនជឿព្រះបរិត្ត ។

អ្នកស្វាធ្យាយព្រះបរិត្ត ត្រូវសូត្រឲ្យបានត្រឹមត្រូវតាមបទបាលី ព្យញ្ជនៈ និងគាថា ប្រកបដោយយតិ ផង ហើយមុននឹងសូត្រ ត្រូវធ្វើមេត្តាចំពោះសព្វសត្វទាំងឡាយជាដំបូងដូចអដ្ឋកថា សុមង្គលវិលាសិនី អដ្ឋកថា ទីឃនិកាយថា មេត្តចិត្តំ បុរេចារិកំ កត្វា វត្តព្វំ ត្រូវធ្វើ មេត្តចិត្តឲ្យជាបុរេចារិក មុននឹងសូត្រព្រះបរិត្តនោះ ។

នៅក្នុងកាលព្រះពុទ្ធគង់ធរមាននៅ មានជំងឺអហិវាតករោគ បានកើតឡើងធ្វើឲ្យអ្នកក្រុង វេសាលីដែនវជ្ជី មានមនុស្សស្លាប់ជាច្រើន ។ កាលណោះ ពួកស្តេចលិច្ឆវី បានទៅសូមអារាធនាព្រះ ពុទ្ធជាម្ចាស់យាងមកក្រុងវេសាលី ដើម្បីរំងាប់រោគឧត្បាតនេះ ។

កាលណោះព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ទ្រង់បង្រៀនរតនបរិត្តដល់ព្រះអានន្ទ ដើម្បីសូត្រ រំងាប់ឧត្បាត ឧបទ្រពដែលកើតមានក្នុងក្រុងវេសាលី មានក្នុងរតនសូត្រ ខុទ្ទកនិកាយ សុត្តនិបាត និងអដ្ឋកថា បរមត្ថជោតិកា ភាគទី ២ សុត្តនិបាត ត្រង់ទំព័រ ១១ ថា ភគវា នគរទ្វារេ ឋត្វា អានន្ទត្ថេរំ អាមន្តេសិ ‘‘ឥមំ អានន្ទ រតនសុត្តំ ឧគ្គហេត្វា ពលិកម្មូបករណានិ គហេត្វា លិច្ឆវិកុមារេហិ សទ្ធិំ វេសាលិយា តីសុ បាការន្តរេសុ វិចរន្តោ បរិត្តំ ករោហិ។ កាលព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់គង់ឈរត្រង់ទ្វារក្រុង ត្រាស់ហៅអានន្ទថា ម្នាលអានន្ទ អ្នកចូររៀនយករតនសូត្រ ហើយចូរកាន់យកគ្រឿងឧបករណ៍ជា ពលិកម្មមួយអន្លើដោយលិច្ឆវិកុមារ ទាំងឡាយ ហើយត្រេចទៅក្នុងចន្លោះនៃកំពែងទាំង ៣ នៃ វេសាលី ធ្វើនូវព្រះបរិត្តចុះ ។ [...}
___________________________
Follow Now:
Youtube:
https://www.youtube.com/@CAMMINDSET/f...
Facebook:
  / cammindsetofficial  
Blogger:
https://cammindset.blogspot.com/
Telegram:
https://t.me/cammindsetofficial
_____________________________
#cammindset #buddha #mindset