ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Στα Μονοπάτια του καημού
Στη γέφυρα του στεναγμού
Μ'έκαν'η μάνα μου
Μία φθινοπωρινή βραδιά,
Ζωή την κρύα σου καρδιά
Είδαν τα μάτια μου

Με κουδουνίστρες πλαστικές
Όμορφες και χρωματιστές
Με νανουρίσανε
Και τα ματάκια τα μικρά
Είδαν του κόσμου τ' αγαθά
Και συμφωνήσανε

Ήταν το γάλα μου πικρό
Και το νεράκι μου Γλυφό
Πού με μεγάλωνε
Κι απέναντι στην κούνια μου,                     
Η μοίρα η κακούργα μου
Και με καμάρωνε

Ήταν το κλάμα μου μουντό
Σαν κάτι να 'θελα να πω,
Μα δε με νιώσανε
Μία λυπημένη αναπνοή
Για την πουτανα τη ζωή
Που με χρεώσανε


Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
Δεν με ρωτήσανε ζωή, Μα Σε συνήθισα
Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,
Ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
Άλλα μου δείξανε και αλλά εγώ αντίκρισα
Θεέ μου κι Ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
Και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω
Πάνω σε λάσπες και καρφιά
στ' άδικου κόσμου τη φωτιά
Πρωτοπερπατησα
Ισορροπία σταθερή
Για να προλάβω τη ζωή,
Όμως την πάτησα

Μόνο το" Α" και το" Χ"
Στη σχολική μου εποχή
Πρωτοσυλλαβισα
Για αυτό το" αχ" και το "γιατί"
Όπου βρεθώ με ακολουθεί
Κι ας τριανταρισα


Έτσι περνούσε ο καιρός
Και γώ στο δρόμο μου σκυφτός
Έκανα όνειρα
Έτυχε να" μαι από αυτούς
Που κολυμπάνε στους αφρούς
Και στα λασπόνερα

Στάζει το αίμα της ψυχής,
Σαν τις σταγόνες της βροχής
Όμως Ποιος νοιάζεται
Και την αόρατη πληγή
Πού μέσα μου αιμορραγεί
Ποιος τη μοιράζεται

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν