مبارزه حقوق‌بشری علیه رژیم امنیتی: آری یا نه؟

در این قسمت از «زبان‌زد» به یکی از جدی‌ترین ضعف‌های اپوزیسیون ایران می‌پردازیم:
چرا روشی که فعالان سیاسی و حقوق‌بشری برای مبارزه انتخاب کرده‌اند، با ماهیت و ساختار رژیم جمهوری اسلامی همخوانی ندارد؟
مهمان برنامه، مهدی امیری (مشاور سیاسی و پژوهشی شبکه من‌وتو)، با تکیه بر تجربه و مطالعات عملیاتی در حوزه کنش سیاسی، توضیح می‌دهد:
🔸 جمهوری اسلامی یک حکومت اقتدارگرای امنیتی است؛ رفتارهایش بر پایه سرکوب سازمان‌یافته، نفوذ، عملیات روانی و شبکه‌های بسیج‌شده است.
🔸 اما در مقابل، بخش مهمی از اپوزیسیون با تأکید صرف بر روش‌های حقوق‌بشری، اعتراض اخلاقی، گزارش‌نویسی و کمپین‌های نرم وارد میدان شده است.
🔸 این عدم تناسب سازوکار مبارزه، یکی از دلایل اصلی ناکارآمدی جنبش‌های ضد رژیم است.
در این گفت‌وگو بررسی می‌کنیم:
▪️ چرا مدل «مبارزه مدنی-حقوق‌بشری» در برابر یک رژیم امنیتی جواب نمی‌دهد؟
▪️ چه تفاوتی میان «سازمان کنش» و «فعالیت فردی» وجود دارد؟
▪️ چرا مبارزه نیازمند ساختار، شبکه‌سازی، هزینه‌پذیری و هدف‌گذاری شفاف است، نه صرفاً محتوا، گزارش و افشاگری؟
▪️ اپوزیسیون مدرن چگونه می‌تواند مدل کنش خود را با ماهیت واقعی دشمن هماهنگ کند؟
▪️ تجربه دیگر کشورها چه می‌گوید و اشتباهات تکرارشونده اپوزیسیون ایران چیست؟
این برنامه برای تمام کسانی است که از مبارزه پراکنده، احساسی و بی‌سازمان خسته‌اند و دنبال فهم چگونگی کارآمد شدن اپوزیسیون هستند.



#اپوزیسیون #مبارزه_سیاسی #ایران #جمهوری_اسلامی #گذار #انقلاب_ایران #تحلیل_سیاسی #MehdiAmini #HoomanKhalili #زبان_زد #IranOpposition
#abdorezaahmadi