آیا این تئاتر است ؟

من، اسیر این چرخه بی‌نهایت شده‌ام. انگار از آینده‌ای دور آمده‌ام و در این لحظه، در این زمان، گیر افتاده‌ام. گذشته‌ای که رهایم نمی‌کند و آینده‌ای که دست نیافتنی است، مرا در خود غرق کرده‌اند. آیا ما توسط گذشته خود تعریف می‌شویم؟ آیا آینده ما از پیش تعیین شده است؟ و آیا می‌توان از این چرخه بی‌نهایت رهایی یافت؟
سایه‌های گذشته او را تعقیب می‌کنند. او در جستجوی نور است، نوری که بتواند او را از این تاریکی رها کند. اما هر چه بیشتر می‌گردد، بیشتر در این تاریکی فرو می‌رود. زمان، مانند یک آینه شکسته، تصویری مبهم و نامفهوم از او را نشان می‌دهد.
چرا کسی نمی‌خواهد مرا بشنود؟ چرا همه به من می‌گویند که باید قوی باشم؟ من خسته‌ام، خسته از این همه بازی کردن، خسته از این همه دروغ گفتن. می‌خواهم گریه کنم، می‌خواهم فریاد بزنم، می‌خواهم از این همه رنج رها شوم. اما نمی‌توانم، چون دنیا به من اجازه نمی‌دهد. من فقط یک بازیگر در این نمایش بزرگ هستم، یک بازیگری که نقشش از پیش تعیین شده است.