មេរៀនជាសម្លេង៖ តើអត្ថន័យព្រះគម្ពីរមានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច?
Автор: ផ្លូវពិត - PlovPit
Загружено: 16 дек. 2020 г.
Просмотров: 710 просмотров
បើនិយាយឲ្យខ្លីទៅ គោលបំណងនៃការសិក្សាព្រះគម្ពីរដ៏ពិតគឺថា ឲ្យស្វែងរកឃើញក្នុងបរិបទនៃព្រះគម្ពីរនូវអត្ថន័យដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យក្នុងការសម្ដែងឲ្យឃើញតាមរយៈព្រះបន្ទូល និងវេយ្យាករណ៍ដែលបានសរសេរចុះក្នុងរបៀបដែលព្រះអង្គបានជ្រើសរើសក្នុងការប្រើប្រាស់—អ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរ។ ការកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលឲ្យបានត្រឹមត្រូវគឺមិនមែនជាទង្វើនៃការបង្ហាញភាពច្នៃប្រឌិត ឬក៏ការនិយាយអំពីខ្លួនឯងនោះទេ។ ហើយក៏មិនមែនជាទង្វើនៃការវិភាគលើខ្លួនឯងទាក់ទងនឹងចិត្តសាស្ត្រ ឬក៏ការ ចែកចាយខាងឯ ព្រលឹងវិញ្ញាណដែរ។ អ្នកអានគឺមិនមែនជាគោលដៅ ឬក៏ជាស្ថានីយនៃការកាត់ស្រាយព្រះបន្ទូលចុងក្រោយនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការសិក្សាព្រះបន្ទូលឲ្យបានត្រឹមត្រូវផ្ដោតទៅលើអត្ថន័យនៃបទគម្ពីរយោងតាមព្រះជាម្ចាស់។ វាទាមទារឲ្យអ្នកអានបដិសេធការដែលចង់គឺផ្ដោតលើតែខ្លួនឯង ដែលរំពឹងឲ្យខគម្ពីរគាំទ្រការយល់ដឹងមុនៗ និងការគិតរបស់គាត់។ វារម្លឹកអ្នកអានឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នដោយទាស់ប្រឆាំងនឹងសេចក្ដីល្បួងដែលនៅជិតបង្កើយក្នុងការអានដោយដាក់ខ្លួនគាត់ចូលទៅក្នុងបរិបទ ហើយបន្ទាប់មកដកខ្លួនឯងចេញវិញ។
«អត្ថន័យ» មានន័យដូចគ្នាទៅនឹងអ្វីដែលអ្នកនិពន្ធចង់មានន័យ។
ដូចដែលបានលើកឡើងខាងលើ «អត្ថន័យ» គឺជាអ្វីដែលអ្នកនិពន្ធ ឬក៏អ្នកនិយាយបានរៀបចំទុកក្នុងសតិសម្បជញ្ញៈរបស់គាត់ដែលគាត់ចង់បញ្ចេញតាមរយៈពាក្យពេចន៍ និងវេយ្យាករណ៍ដែលគាត់ប្រើប្រាស់។ នេះទាមទារឲ្យយើងយល់ថា អត្ថន័យមានន័យដូចគ្នាទៅនឹងអ្វីដែលអ្នកនិពន្ធចង់មានន័យ។
អត្ថន័យ = អ្វីដែលអ្នកនិពន្ធចង់មានន័យ
ការយល់ និងគោរពភាពស្មើគ្នានេះគឺជាចំណុចដ៏ចាំបាច់ក្នុងការទទួលជោគជ័យក្នុងជីវិតជាប្រចាំថ្ងៃ។ ការបោះបង់វានឹងនាំឲ្យមានការបំផ្លាញចោល។ អ្នកនិពន្ធសៀវភៅដែលមិនទាក់ទិននឹងសាសនាម្នាក់លោក អ៊ី. ឌី. ហើរសជ៍ (E. D. Hirsch) ដែលជាអ្នករិះគន់ម្នាក់ បានពណ៌នាយ៉ាងត្រឹមត្រូវទាក់ទងនឹងអ្វីដែលសំខាន់ ពេលដែលគាត់សរសេរថា៖
«ពេលដែលអ្នករិះគន់បោះបង់អ្នកនិពន្ធដើមចោលដោយចេតនា ពួកគាត់ផ្ទាល់បានវាយប្រហារយកទីតាំងអ្នកនិពន្ធ ហើយការនេះក៏នាំមកនូវការខុសឆ្គងដែលមិនអាចគេចផុតមួយចំនួន ដែលយើងកំពុងតែប្រឈមមុខជាមួយសព្វថ្ងៃនេះ ទាក់ទងទៅនឹងភាពជ្រួលច្របល់ខាងទ្រឹស្ដី។ កាលពីមុនមានអ្នកនិពន្ធតែមួយទេ ប៉ុន្តែឥឡូវមានអ្នកនិពន្ធជាច្រើនបានងើបក្បាលឡើង ម្នាក់ៗកាន់នូវអំណាចដែលបុគ្គលបន្ទាប់នឹងកាន់។ ការបោះបង់អ្នកនិពន្ធដើមចោល ជាអ្នកកាត់ស្រាយអត្ថន័យ គឺជាការបដិសេធនូវគោលការណ៍ដ៏សាមញ្ញហើយគួរឲ្យទទួលយកបានចោល ដែលការនោះអាចនាំមកនូវការកាត់ស្រាយដ៏ត្រឹមត្រូវវិញបាន….ដ្បិតប្រសិនបើអត្ថន័យនៃអត្ថបទណាមួយមិនមែនជាអត្ថន័យរបស់អ្នកនិពន្ធ នោះមានន័យថា គ្មានការកាត់ស្រាយណាអាចមានភាពស៊ីគ្នាជាមួយនឹងអត្ថន័យនៃបរិបទបានឡើយ ដោយសារអត្ថបទមិនអាចមានការប្រាកដច្បាស់លាស់ ឬក៏ប្រាកដអត្ថន័យបានដែរ2។»
លទ្ធផលនានានៃការវែកញែកនេះមិនមែនមិនសំខាន់ជាងក្នុងការកាត់ស្រាយព្រះគម្ពីរទេ។ មូលហេតុដែលមានការច្របូកច្របល់ និងការច្រឡូកច្រឡំជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះក្នុងក្រុមជំនុំគឺ ពីព្រោះវាកើតឡើងចេញពីការបរាជ័យក្នុងការផ្ដល់អត្ថន័យនៃអត្ថបទព្រះគម្ពីរឲ្យមានភាពស្មើគ្នាជាមួយនឹងអត្ថន័យដែលអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរចង់ឲ្យមាន។
ខណៈពេលដែលអ្នកអានដកអត្ថន័យចេញពីការបណ្ដាលឲ្យតែងរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចេញ នោះពួកគេមិនមែនគ្រាន់តែកំពុងតែវាយប្រហារលើអំណាចរបស់អ្នកនិពន្ធប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេក៏ថែមទាំងបំផ្លាញនូវផ្នត់គំនិតនៃអត្ថន័យចោលដោយផ្ទាល់ទៀតផង។
ដូច្នេះ សំណួរដ៏សំខាន់ក្នុងការសិក្សាព្រះគម្ពីរមិនអាចមានដូចនោះបានឡើយ៖ «ដែលខគម្ពីរមួយនេះមានន័យយ៉ាងដូចម្ដេចចំពោះខ្ញុំ?»។ ដាច់ខាត! សំណួរគឺត្រូវតែដូចនេះ៖ «តើអ្នកនិពន្ធចង់មានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច តាមរយៈអ្វីដែលគាត់បានសរសេរចុះ?»។ ប្រសិនបើយើងមើលរំលង ឬក៏មិនអើពើលើសំណួរដ៏ពិតមួយនេះ នោះអត្ថន័យគឺលែងមានន័យទៀតហើយ។
«អត្ថន័យ» គឺជាលទ្ធផលនៃការនិពន្ធពីរនាក់។
ការវែកញែកទាក់ទងទៅនឹងអត្ថន័យរបស់អ្នកនិពន្ធដោយផ្អែកទៅលើអត្ថបទក្នុងព្រះគម្ពីរដាច់ខាតត្រូវតែមានចំណុចទាក់ទងនឹងអ្នកនិពន្ធពីរ និងទំនាក់ទំនងរវាងព្រះជាម្ចាស់ ហើយមនុស្សក្នុងមូលហេតុដែលព្រះអង្គតែងព្រះគម្ពីរ។
មួយវិញសោត តាំងពីដើមដល់ចប់ ព្រះគម្ពីរបានផ្ដល់ជាភស្តុតាងថាគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សាវ័ក ប៉ុល បានសង្ខេបយ៉ាងល្អទាក់ទងនឹងទីបន្ទាល់ដ៏ច្រើនលើសលប់នេះ៖ «គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ ព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែង» (២ធីម៉ូថេ ៣:១៦)។ ស្របពេលនោះដែរ ព្រះបន្ទូលក៏បានបញ្ជាក់ផងដែលថា អ្វីៗដែលមានចែងនៅក្នុងគឺ៖ មនុស្សដែលបាននាំឲ្យមាន ដែលព្រះអង្គបានប្រើប្រាស់ជាឧបករណ៍។ មានការអះអាងថាអ្នកនិពន្ធមិនបានសរសេរព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហាក់បីដូចជាមនុស្សយន្ត ឬក៏ពេលដែលគាត់សប្បាយរីករាយដែលមិនអាចទប់បានឡើយ។ អ្នកនិពន្ធមានចំណែកយ៉ាងពេញទី—បេះដូង គំនិត និងព្រលឹង—ក្នុងការសរសេរព្រះបន្ទូល។
Доступные форматы для скачивания:
Скачать видео mp4
-
Информация по загрузке:
