حافظ خوانی زیبای الهام رضایی با ساز زلال مهدی آرایی

انسان برای حافظ از درجه ی اهمیت بالایی برخوردار است و درسراسر دیوانش از شخصیتها و صنوف مختلف انسانی به کرات یاد شده است .زاهد-واعظ -شیخ-محتسب-ساقی پیر-مرشد-نگارو...همه اط شخیصت های مشهور دیوان او هستند.
غزلی را که الهام رضایی با اجرایی صحیح ولطیف اجرا می کند واعظ شخصیت محوری می باشد و حافظ ازاین شخصیت پرنیرنگ و سخنور بی عمل انتقادهای تندی می کند.و واعظان عصر خود را بی خبر از قیامت و خدا می داند .
غزل شمارهٔ ۱۹۹

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند


چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند


مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس


توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟


گوییا باور نمی‌دارند روزِ داوری


کاین همه قَلب و دَغَل در کارِ داور می‌کنند


یا رب این نودولَتان را با خَرِ خودْشان نشان


کاین همه ناز از غلامِ تُرک و اَسْتَر می‌کنند


ای گدایِ خانقه بَرْجَه که در دیرِ مغان


می‌دهند آبی که دل‌ها را توانگر می‌کنند


حُسنِ بی‌پایان او چندان که عاشق می‌کُشد


زمرهٔ دیگر به عشق از غیب سر بَر می‌کنند


بر درِ میخانهٔ عشق ای مَلَک تسبیح گوی


کَاندر آنجا طینتِ آدم مُخَمَّر می‌کنند


صبحدم از عرش می‌آمد خروشی، عقل گفت


قدسیان گویی که شعرِ حافظ از بَر می‌کنند

#hafiz