غزلی در ستایش فروتنی از صائب تبریزی

بی نیازاست از دلیل و رهنما افتادگی / می‌رود منزل به منزل جاده با افتادگی
از تنزل می‌توان آسان ترقی یافتن / بی‌ رَسَن از چَه برآرد عکس را افتادگی
شد دل هر کس ز دنیا سرد چون برگِ خزان / با کفِ لرزنده گیرد از هوا افتادگی
از سپر انداختن گل امن شد از نیشِ خار / می‌کند کوته زبانِ خصم را افتادگی
سرکشی از سر بنه چون آتش سوزان که کرد؟ / سجده‌گاه سرفرازان خاک را افتادگی
چون دهم از دست دامان تنزل را، که کرد؟ / سیر معراج اجابت اشک با افتادگی
با گرانقدران تواضع کن که بر می‌آورد / دانه‌ها را رو سفید از آسیا افتادگی
ذوق منصب دیده را اندیشه‌ای از عزل نیست / از دویدن نیست مانع طفل را افتادگی
خاکساری پیشه خود کرده‌ام تا داده است / دانه را بال و پر نشو و نما افتادگی
داد شبنم را در این بستانسرا چون مردمک / در حریمِ دیدهِ خورشید جاافتادگی
بگذر از تقصیر دشمن چون شدی غالب، که هست / از زبردستان عالم خوشنما افتادگی
پا به دامن کش در ایام کهنسالی که هست / بی نیاز از منت خشک عصا افتادگی
نیست از راه تواضع خاکساری دام را / حیله باشد خصم روبه باز را افتادگی
از تواضع می‌شود ظاهر عیار پختگی / حجت قاطع بود از میوه‌ها افتادگی
از ته دیوارها می‌آورد سالم برون / با همه بی دست و پایی سایه را افتادگی
عالمی جویند از پستی، بلندی چون غبار / تا ز خاک راه بردارد که را افتادگی
بر زمین ناورد صائب پشت ما را هیچ کس / با زمین تا پشت ما کرد آشنا افتادگی

#صائب_تبریزی #شعر_فارسی #شعر_خوانی #شعر