شعر و گپ: عبدالعلی عظیمی

در این اپیزود از مجموعه شعر و گپ، یکی از اشعار عبدالعلی عظیمی رو به نقد و گفت و گو نشستیم.
شعری که دوستم کیهان ابراهیمی برای این جلسه انتخاب کرده عنوانش هست : "از امید و نا امیدی"
اولین مجموعه از اشعار عبدالعلی عظیمی اواخر دهه‌ی شصت خورشیدی منتشر شد. او که در این سالها، با همکاری با برخی از نشریات، مانند مفید و کارنامه، و با دبیری جایزه‌ی ادبی بنیاد گلشیری در میان اهل ادب حضور داشت، پس از انتشار اولین دفتر شعرهایش کمتر شعری منتشر کرده است. عظیمی اکنون و در میانه‌ی دهه‌ی هشتاد دومین مجموعه‌ی اشعار خود را به چاپ سپرده است.

فرهنگ و هنر
جغرافیای شاعر: نگاهی به«از جغرافیای من»، دومین مجموعه شعر عبدالعلی عظیمی

اولین مجموعه از اشعار عبدالعلی عظیمی اواخر دهه‌ی شصت خورشیدی منتشر شد. او که در این سالها، با همکاری با برخی از نشریات، مانند مفید و کارنامه، و با دبیری جایزه‌ی ادبی بنیاد گلشیری در میان اهل ادب حضور داشت، پس از انتشار اولین دفتر شعرهایش کمتر شعری منتشر کرده است. عظیمی اکنون و در میانه‌ی دهه‌ی هشتاد دومین مجموعه‌ی اشعار خود را به چاپ سپرده است.

عبدالعلی عظیمی پس از نزدیک به دو دهه دومین مجموعه شعر خود را منتشر کرده است. «از جغرافیای من» دفتر تازه‌ی شعرهای اوست که ۵۲ سروده‌ را دربردارد. گرچه جامعه‌ی امروز ایران چندان طالب شعر نیست و رونق شعر در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ به خاطره‌ای دور و دست نیافتنی می‌ماند، این هنر میان مردم ما همچنان جایگاه ویژه‌ای دارد و از نفس نیفتاده. شاعران جوان زیادی وجود دارند که به هر قیمت، و حتا با سرمایه‌گذاری شخصی، وسیله‌ی انتشار سرودهایشان را فراهم می‌کنند و ناشرانی نیز همچنان، گرچه در تیراژی اندک به انتشار شعر مشغولند. گذشته از نابسامانی وضع نشر، آشفتگی‌های اجتماعی نیز شاعران را به انتشار اشعارشان کم‌رغبت کرده است. شاید این سخن به ویژه در مورد شاعران دهه‌ی شصت صادق باشد که آثارشان در دشواری‌های و دهشت‌های آن سالها راهی به سوی مخاطب نمی‌یافت و عرصه‌ی ارائه‌ی سروده‌هایشان هر روز محدود و محدودتر می‌شد.

مجموعه‌ی اول عظیمی، «با نام گل»، با یاری هوشنگ گلشیری و توسط انتشارات نیلوفر در سال ۱۳۶۹ به چاپ رسید. علت این تاخیر طولانی، تا انتشار دومین مجموعه را از زبان شاعر بشنویم:

«بخشی از آن به تنبلی یا سختگیری خودم برمی‌گردد. چون ناشران دیگر دنبال شعر نمی‌آیند و من هم سختم بود که بخواهم کسی مثل گلشیری که دفعه اول دنبال کارم را گرفت، دنبال کارم را بگیرد یا ناشری را توی رودربایستی قرار بدهم تا کارم را چاپ کنم. ولی حقیقتا اشتباه کردم. برای این که می‌شد هر سال یک مجموعه‌ی تازه منتشر کرد. اما الان حاصل کارهایی که نگه داشته‌ام دو سه کتاب بیشتر نمی‌شود. چون آدم مشکل‌پسند می‌شود و شعرهایش را با پسند الانش می‌سنجد. در حالی که شعر باید در زمان خودش دربیاید تا اگر شعری شعر باشد در حافظه‌ی آن زمان بماند. شعر بدون زمان و بی‌زمانه نمی‌شود، این چیزی است که الان به آن رسیده‌ام.»