Dowódca Panzer Miał 4 Godziny, Zanim Jego Dywizja Została Zniszczona

Zapach oleju napędowego i gorącego żelaza ledwo przykrywał woń prochu. Dwudziestego ósmego czerwca 1944 roku Generał-Porucznik Dietrich von Saucken stał na torach w Borysowie, trzydzieści kilometrów na północny wschód od Mińska, będąc świadkiem przybycia 5. Dywizji Pancernej. Był to rzadki i niemal widmowy widok na tym etapie wojny: sto dwadzieścia pięć w pełni sprawnych czołgów, w tym siedemdziesiąt groźnych Panter i dwadzieścia dziewięć Tygrysów, stanowiących jedną z ostatnich nienaruszonych formacji pancernych Rzeszy na Froncie Wschodnim.

Jednakże, podczas gdy potężna stal wyładowywała się, los był już przesądzony. Artyleria radziecka spadała na drogi odwrotu, będąc złowieszczym ostrzeżeniem, że czas się skończył.

Misja Von Sauckena była jasna, lecz niemożliwa: utworzyć Kampfgruppe z tych pojazdów pancernych i resztek innych jednostek, by osłaniać podejścia do Mińska. Musiał opóźnić natarcie wroga na tyle, by pozwolić 4. Armii, liczącej sto pięćdziesiąt tysięcy żołnierzy, na ucieczkę z zamykającego się okrążenia.

Wyzwanie było przytłaczające. 5. Gwardyjska Armia Pancerna zbliżała się z ponad dwustoma czołgami, wspierana przez dwie inne armie radzieckie. Przewaga liczebna wynosiła co najmniej dziesięć do jednego.

Von Saucken, odznaczony dowódca jednostek pancernych, rozumiał matematykę wojny na wyczerpanie. Wiedział, że wyższa technologia Panter i doświadczenie jego załóg, weteranów spod Kurska, nie zrekompensują nieubłaganego przypływu radzieckiej produkcji. Był wysyłany na rzeź.

Ale rozkaz był niepodlegający negocjacjom. Adolf Hitler ogłosił Mińsk „Festerplatz”, twierdzą, która miała być utrzymana za wszelką cenę. 4. Armia została skazana na zagładę przez upór Führera. Teraz Generałowi Von Sauckenowi pozostawało zdecydować, gdzie jego Kampfgruppe zostanie zniszczona i ile czołgów wroga zabierze ze sobą. Poświęcenie miało się rozpocząć.