Sen İstanbulsun

Sen İstanbulsun, gecede bir ezan,
Sabah rüyasında gül rengi zaman.
Asırlık nehrin derin sevdası,
Taşırsın bin ömrü bir bakışta, an.

İki kıtanın arasında duran,
Zarif bir sultan, içli ve yaman.
Hem tarih, hem masal, hem de kan,
Sen İstanbulsun, susan destan.

Galata’da bir çocuk, uçurtma salar,
Üsküdar’da çay içer yaşlı yar.
Kız Kulesi bekler geceyi tek başına,
Bir martı süzülür, kanadında bahar.

Ayasofya’da taşlar sessizce durur,
Sultanahmet’te gölgelerle gurur.
Topkapı fısıldar eski bir sırla,
Zaman çini olur, dualarla yoğrulur.

Rumeli’den yükselir fetih sesi,
Anadoluhisarı duyar o nefesi.
Ey medeniyetin kıyamet yeri,
Senin kalbinde dua ve hevesi.

Bir sabah Karaköy’de sisle başlar,
Kadıköy’de akşam güneşle yaşar.
Ortaköy’de tatlı, Eminönü balık,
Kapalıçarşı’da sır saklar taşlar.

İçinde çiniler altınla süslü,
Dışında beton, telaşla küslü.
Yedi tepeye kurulmuş sabır,
Sen annesin, sevgiyle güçlü.

Eyüp’ten yürürken sessiz adım,
Her taşında bir dervişin tadım.
Boğaz’da seccade, vapurda ahenk,
Seninle geçer her an, her anım.

Boğaz, vuslatla ayrılığın hali,
Köprüler kandil, geceyi sarar hali.
Bir martı çığlığı, bir söz gibi,
Ey İstanbul, sensin aşkın ahvali.

Beyoğlu lambasında bir yalnızlık,
Fener-Balat kapısında çocukluk.
Samatya’da çan sesiyle ezan,
Birlik olur seninle her soluk.

Sen hoşgörüsün, bin dilli dua,
Hem cami, hem kilise, bir hava.
Bebek’te gülüşen çocuklar,
Seninle büyür, senle ağlar hava.

Sen İstanbulsun, kara sevdasın,
Bir şarkının içli melodisindesin.
Orhan Veli’de, Sezen’in notasında,
Her şiirde yeniden sen nefessin.

Bir silüetsin minareyle bezenmiş,
Aynı anda geçmişe gömülmüş.
Gökdelenle yıkık han yan yana,
İçimizde kaybolup gülümsemiş.

Simitçinin "Taze!" nidasıyla uyan,
Bir sokakta geçmişinle yanan.
İstanbul’da yaşayan biz değiliz,
Sen yaşıyorsun içimizde her zaman.

Kadıköy tramvayında bir kadın bekler,
İlk aşkını gözyaşında gizler.
Beşiktaş’ta yürüyen adam,
Çocukluğunu arar, senden izler.

Sen bir aynasın, bakınca kendimiz,
Bazen yorgun, bazen neşemiz.
Ama her daim içimizde umut,
Senle büyür, senle ölür sevincimiz.

Seni anlatmaya kelime yetmez,
Her harf eksik, her cümle serbest.
Çünkü sen sadece bir şehir değil,
Bir ruhsun, baştan beri serbest.

Ey İstanbul, adımda tarih akıyor,
Bir bakışta aşk içimize doluyor.
Martı çığlığıyla başlar masal,
Sen anlatılmaz, yaşanır oluyor.

Ama biz yine de seni anlatırız,
Sana susmak ihanet gibidir biz.
Her şiirde bir kıta senin,
Her gönülde gizli bir izsin.

Ey yedi tepeye baş olmuş şehir,
Yıldızlarla örtülmüş gecelerin piri.
Sen İstanbulsun, ebedi ve aziz,
Ben de sana âşık bir ölümlüyüm sadece.
Ey sen İstanbul İstanbulsun.

Yazan ve yorum. Şevket KILINÇ.
Görsel chatgpt 'den

#şiir
#istanbul