ansia - βαβελ

Βαβέλ
Μουσική σύνθεση, Παραγωγή: Erectus|Στίχοι, Ερμηνεία: Akney

Akney
Το Kalashnikov στέλνει το παγκόσμιο παράσιτο. Η σημαία σου έχει πρόβλημα κι ανάστημα παράλυτου. Ο δρόμος είναι ο χρόνος που τον νέο αφήνει στάσιμο..ο τρόμος στο σχολείο του, η βέργα του στην πλάτη. Δέχομαι γράψιμο μα όχι συμβιβάσιμο. Μου έρχονται αλήθειες από τα νεύρα σου για να σηκωθώ. Να γυρίσω μαχητές, στρατόπεδα. Μα για άκου φυτό. Δεν προβάλω κόντρα ούτε όπλο ειρηνικό. Βλέπω την πόλη. Την ίδια πόρνη να την δικάζουνε διαβόλοι με τη ίδια δίκη πάντα. Ρίξε λίθο αφού έχεις πίστη. Ο Χριστός σου σου ανήκει. Εκατέρωθεν πιστή μας διαολίζετε την φύση. Το ίδιο λάθος. Χωρίς το βάθος. Οι πιο πολλές ζωές εδώ έχουν χαθεί από το κράτος. Είμαι χάρος για όσους ασελγούνε σε παιδάκια ή και τιμωρούνε λάθος. Είμαι κίνηση εγκάρδια. Κοινός για σένα. Πηδώ ντιλέρια. Μέσα στη μάχη δίνω τροφή για την ψυχή και τον καθένα. Ένα πταίσμα για σένα.
Τι έκανες για μένα; Δείχνω κορυφή στη γη και όχι λαμπερά αστέρια.


Βλάκα. Έχεις μάθει να ζηλεύεις. Πάρε-δώσε-σκύψε-χώσε, για καπότα ρώτα. Αντέχεις;
Μη με κοιτάς μάγκα. Αυτό γυρεύεις. Βλέπεις ότι είναι ψηλά και σκοτώνεσαι ν ανέβεις.
Ως που το πάς βλάκα; Κάνω επιθέσεις. Και τους ροζ ήρωες σου τους γαμώ ανελέητος.
Έτσι κινούμε πάντα. Στο νου εκτελέσεις. Κι αυτή σου τη Βαβέλ γαμώ ως Pro της τέχνης.


Δεν είμαι παιχνίδι που όταν δει τότε θα κρίνει. Συμβόλαια δεν φτάνουνε να άρχουν τέως θύτη. Τα Αιγαία τα χει δει και πριν τα πάρει τα χει στείλει. Πυκνά ή στοιχειωμένα τείνει πάντα να κηρύττει. Βαβέλ στη δύση. Φτάνει κι η Κρίση. Και συρραφές μπλέκουνε γκάμα ωμών υγρών και βγάζουν σήψη.Αργά φορτώνει η λήψη. Θαύμα πολλών μυρίζει. Με πρόληψη που καθιστά ανίκανη τη στύση. Ο όχλος παλικάρι θέλει να μου πει για ευθύνη.
Τι από αυτά που έχετε βάλει κορυφαία προκύπτει; Ορθώς πάλι κανείς βουβά δεν θα απαντήσει.
Πονηρά η αντιπολίτευση το χέρι θα μου σφίξει. Τι μοναχά τα ορφανά; Και τι κονδυλίων λήψη;
Κοινωνικά κυνηγητά ήδη με Αυτόν που Κρίνει.
Στις φυλακές να ναι νεκρά έχετε στείλει πλήθη.
Ποια κομισιόν το εγκρίνει;

Είναι τα άνθη των πατέρων μου που σέβομαι. Αυτά που σπέρνουνε διχόνοια. Ανατρέφονται από όσους τα υμνούν με ρατσισμό-να ντρέπονται. Κι αυτοί που τα κοιτούν ως ρατσισμό δεν ξέρουνε. Όσοι προσπάθησαν να φύγουνε στο δρόμο.. μας δείξανε άρρωστη πατρίδα και ντροπή μας. Κι αυτοί που διάλεξαν φιλοσοφία και λόγο.. σκοτώσανε στον βωμό του έθνους την φωνή μας. Οργή αναβλύζει σθεναρά από την καρδιά μου για τα ελαττώματα που κυνηγά η γενιά μου. Όλοι τους λυπούνται τα δάκρυα σου. Κανένας όμως δεν λύνει το πρόβλημα σου. Τώρα είναι η σειρά σου. Λίγο ακόμα. Δείξε που φτάνει η μαγκιά σου. Σκότωσε άλλο ένα πάθος σου. Φαντάσου. Αυτά που θες ήτανε πάντοτε κοντά σου.