Legenda o Niesfornym Koźle z Książa – „Strażnik Zielonej Skały”

W dawnych czasach, gdy okolice Książa pokrywały gęste lasy, a w jarach unosiła się zielonkawa mgła, znajdowała się tam niezwykła formacja – Zielona Skała. Porastał ją stary mech, który w promieniach słońca świecił jak szmaragd, a mieszkańcy wierzyli, że skrywa tajemnicę natury.

Pewnej wiosny na pobliskim pastwisku urodził się koźlak, który od pierwszych chwil okazał się… niesforny. Skakał wyżej niż inne, przewracał wiadra, uciekał pasterzom, podkradał kapustę ze straganów i robił figle, które doprowadzały ludzi do śmiechu i rozpaczy jednocześnie. Miał jednak coś niezwykłego – zielony poblask w oczach, identyczny jak blask Zielonej Skały.

🐐 Droga ku skale

Z wiekiem Kozioł coraz częściej wymykał się w stronę jaru, gdzie stała Zielona Skała. Pasterze, którzy próbowali go śledzić, opowiadali później, że w pobliżu skały czuli dziwny spokój, a czasem słyszeli dźwięk przypominający dzwoneczki, choć w okolicy nie było żadnych zwierząt.

Starzy mieszkańcy przypomnieli sobie wtedy dawne podanie:

„Kiedy w Książu narodzi się stworzenie o oczach w kolorze Zielonej Skały, zostanie strażnikiem lasu.”

⚡ Noc przemiany

Pewnej burzowej nocy Kozioł zniknął. Szukano go po całej okolicy – bez skutku. Aż pewien drwal przysiągł, że na szczycie Zielonej Skały widział sylwetkę kozła otoczoną zielonkawą poświatą. Błyskawice oświetlały go jak duchową istotę.

Od tego dnia Kozioł nie wrócił już na pastwiska ani do wsi. Ale równocześnie las przestał dręczyć ludzi – nie było pożarów, zwierzęta wracały bezpiecznie, a w Zielonej Skale panował pokój.

Mieszkańcy zaczęli mówić, że Kozioł przeszedł przemianę i stał się Strażnikiem Zielonej Skały – opiekunem lasu i tych, którzy wchodzą do niego z dobrym sercem.🌟 Ślad, który pozostał

Do dziś powiada się, że gdy ktoś o zmierzchu przejdzie obok Zielonej Skały, może zobaczyć cień kozła z zielonymi błyszczącymi oczami. Jeśli jest przyjazny naturze – Kozioł poprowadzi go bezpieczną drogą.
Lecz jeśli ktoś przychodzi z zamiarem niszczenia, skała zdaje się drżeć, a w powietrzu słychać ostrzegawcze parsknięcie.

Tak kończy się opowieść o Niesfornym Koźle, który z figlarnego zwierzęcia stał się nieśmiertelnym duchem lasu.