Yol Uzun, Yük Ağır: Koçerlerin Bitmeyen Göçü

Yol uzun, yük ağır.
Geşan aşiretinden Koçerler, her yıl olduğu gibi bu yıl da Urfa Siverek’ten yola çıktı. Karlıova ile Varto arasında, yüksek dağların serinliğinde bir nefes aradılar. Ama artık yaylalar da eskisi gibi değil. Ne ot kaldı ne umut.
Bu göç yalnızca coğrafyayı değil, bir zamanlar hayatı döndüren bir yaşam biçimini de aşıyor.
Koçerlik bitiyor.
Casım Ağa, keçilerin peşinden dağlara tırmanıyor. Bir elinde bastonu, diğer elinde billuru var. Ermeni ustaların yaptığı billuru derinden üflüyor.
O ses dağlara yayılıyor.
Sanki kaybolanların ardından bir ağıt gibi…
Sanki artık dönmeyen mevsimlere, kaybolan çocukluğa bir sesleniş.
Eşi Zine, sessizce anlatıyor.
“Kadın olmak bu hayatta zor. Yemek, çamaşır, süt, peynir, hayvan... Hepsi bizde. Ama artık kadınlar da bu işi yapmak istemiyor.”
O anlatırken elleri çalışıyor.
Çünkü yaylada dinlenmek yok.
Çünkü kadınlar, sadece yük taşımaz; yükün kendisidir.
Göç kervanında bir başka kadın daha var: Esmer.
Yedi kızıyla birlikte bu zorlu yaşamı sürdürüyor.
Kimi zaman suskun, kimi zaman yorgun ama hep dirençli.
Çünkü bu göç yalnızca keçilerin peşinden değil; yok sayılmış bir hayatın içinden geçiyor.
Ve çocuklar…
O çetin yaylalarda, en saf gülümseyiş onların yüzünde.
Çıplak ayakla koşuyorlar, keçilere sesleniyorlar.
Doğanın eksiklerine, insanın ihmallerine rağmen oyunun bir yolunu buluyorlar.
Koçerlik artık bir meslek değil.
Bir hafıza.
Bir iz.
Bir sessizlik.
Ama yine de yürümeye devam ediyorlar.
Çünkü bazen başka çare yok.
Çünkü bazen göç, sadece yer değiştirmek değil, var kalmak demek.

Hazırlayan: Sevim Kahraman


#koçer #yayla #varto