Blues o zagubionym świecie

Tekst: Michał Pierzycki
[Zwrotka 1]
Idę ulicą pełną świateł, a czuję tylko mrok,
tłum ludzi obok, a ja wciąż sam jak w noc.
Odeszli, których kochałem – zniknęli jak cień,
i zostałem sam z gitarą, by grać jak straciłem ten dzień.
[Zwrotka 2]
W wiadomościach krzyki, widzę łzy na ekranie,
ludzie pytają dlaczego ciągle walczymy - Panie?
Marzę o świecie prostym, bez granic, bez strachu i wojen,
gdzie człowiek podaje rękę, a uśmiech jest wspólnym strojem.
[Refren]
Bo ten świat jest zagubiony, wciąż płonie od gniewu i słów,
konflikty i wojny, a człowiek gubi swój duch.
Ale w sercu rodzi się pytanie – czy przyjdzie taki dzień,
gdy blues zamieni ból w nadzieję, a pokój powróci znów?
[Zwrotka 3]
Wspominam tych, których straciłem – twarze, co gasną w snach,
każde ich słowo powraca, jak echo dawnych lat.
Gitara płacze ze mną, jej struny są jak łzy,
i tylko muzyka przypomina, że jeszcze potrafię śnić.
[Zwrotka 4]
Może nadejdzie poranek, bez bomb i krzyku,
gdzie słońce zaświeci i nas uleczy.
A ja wciąż gram tę pieśń – to mój modlitewny blues,
bo wiem, że nadzieja jest w sercach i w nas, póki żyjemy tu.
[Bridge]
Niech muzyka nas uleczy, niech głosy połączą się,
w refrenie naszych marzeń każdy znajdzie swój sens.
Bo choć świat jest rozdarty, a nadzieja krucha jak szkło,
to w bluesie wciąż tli się ogień – nie pozwala nam zgasnąć, o nie…
[Refren]
Bo ten świat jest zagubiony, wciąż płonie od gniewu i słów,
konflikty i wojny, a człowiek gubi swój duch.
Ale w sercu rodzi się pytanie – czy przyjdzie taki dzień,
gdy blues zamieni ból w nadzieję, a pokój powróci znów?
[Refren końcowy]
Bo ten świat jest zagubiony, wciąż płonie od gniewu i słów,
konflikty i wojny, a człowiek gubi swój duch.
Ale w sercu rodzi się pytanie – czy przyjdzie taki dzień,
gdy blues zamieni ból w nadzieję, a pokój powróci znów?