Στερνό Καλύβι - Λευτέρης Ναβροζίδης

Στερνό καλύβι

Θωρείτε κείνο το βουνό
Και το στερνό καλύβι
Εκεί ο πίθος θ’αναπαυτεί
Η γη το σώμα θωπεύει

Κι ένα μικρό παιδί κλαίει
Γιατί η χαρά του το πονεί
Τέλος είν’ η αρχή

Το τραγούδι εκφράζει ένα τόπο, ένα επέκεινα, μια (ου) – τοπία ή μήπως μια (ευ) - τοπία? Βουνό, σύμβολο της ελευθερίας και των ατίθασων πνευμάτων, των ανταρτών και των ερημιτών. Κι ένα στερνό καλύβι - το τελευταίο καλύβι, το πιο απομακρυσμένο. Αλλά ταυτόχρονα στερνή κατοικία, η τελευταία κατοικία, η κατοικία του θανάτου, η κατοικία
της αιώνιας ζωής, ο προορισμός για τον οποίο πάλεψε, χάθηκε, ονειρεύτηκε, η ιδανική εστία, ο κόσμος πίσω από το πέπλο. Εκεί ο πίθος θα αναπαυτεί, ο πίθος των Δαναϊδων, οι ατελέσφορες προσπάθειες, η ματαιοπονία του ανθρώπου. Τούτη η αντίφαση, η ματαιοπονία, η προσπάθεια του ανθρώπου να φτάσει κάπου, πού άραγε? αυτή η μόνιμη
ανάκλαση, ανάκληση στιγμών ενδόξων του παρελθόντος, νοσταλγία του μέλλοντος. Η κίνηση προς την α – κινησία. Η γη το σώμα θωπεύει, το χαϊδεύει μητρικά, αλλά ταυτόχρονα το διαποτίζει με θέληση και άγνοια κινδύνου, το ξεγελά και το ρίχνει με την πανουργία της στον τροχό της ανάγκης. Κι ένα μικρό παιδί κλαίει, γιατί η χαρά του το
πονεί. Ο πόνος της μεγάλης ευτυχίας, η χαρά του μεγάλου πόνου. Παιδί, η αθωότητα, η αρχή του πληγωμένου μας εαυτού, η αρχή των επιθυμιών μας. Τέλος είναι η αρχή...



Στερνό Καλύβι


Σύνθεση: Λευτέρης Ναβροζίδης
Τραγούδι, βιολί: Πανορμίτης Μπούμπας
Κανονάκι: Βασίλης Ζιγκερίδης
Ούτι: Λευτέρης Ναβροζίδης

Εικαστικό έργο: Θεοδώρα Ευσταθοπούλου