Салавот овози ширини Қори Сафарали Ваҳдат д Заргар 2025

Муайян кардани мансубият ба дарахти насаби Паёмбар Муҳаммад (с
Афзалияти шахсе аз авлоди Паёмбар (с) бар дигарон
Аҳли Байт – хонадони Паёмбар (с
Оила ва хешовандони паёмбар Муҳаммад (с
Фарзандони Паёмбар Мухаммад (с
Набераҳои Паёмбар Муҳаммад (с
Амакхо ва аммахои Паёмбар Мухаммад (с
Занони Паёмбар Мухаммад (с
Хадича
Сауда бинти Замъа
Оиша бинти Абубакр
Ҳафса бинти Умар
Зайнаб бинти Хузайма
Зайнаб бинти Ҷаҳш
Боқимондаи занони Муҳаммад (с
Канизакхо
Насли паёмбар Муҳаммад: Рисолат ва вазифаҳо
Ҳазрати Муҳаммад (Саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам) дар дини ислом шахсияти барҷаста аст ва аз ин рӯ таваҷҷуҳ ба шахсияти ӯ ва ҳамчунин ба наздикону азизонаш, ба авлоди эҳтимолии ҳазрати Муҳаммад (с) дар тӯли асрҳо пай дар пай суст нашудааст. Аксари мардум иддао доранд, ки бо ӯ ё авлоди ӯ хешу таборӣ доранд ва аксаран ангезаҳои чунин иддаъоҳо орзуи шӯҳрат ва пулҳои осон ва ҳамчунин хостори паҳн кардани бидъат дар миёни уммати исломӣ аст. Дар ин гуна фаъолиятҳо суфиён ва рафидиёни ифротӣ барҷастатар буданд.


Муайян кардани мансубият ба дарахти насаби Паёмбар Муҳаммад (с
Дар ҷаҳони муосир дар тамоми гӯшаву канори рӯи замин дар байни тамоми халқҳо насли ҳазрати Муҳаммад (с) зиндагӣ мекунанд ва инҳо на танҳо арабҳо, балки намояндагони миллатҳои дигар низ ҳастанд, ки метавонанд дар ҳар кишвари дунё зиндагӣ кунанд ва баъзеҳо ҳатто аз ин хабар набошанд. Аммо афроде низ ҳастанд, ки худро хешовандон ва авлоди паёмбар Муҳаммад (с) меноманд, бидуни далеле, ки худро ин ном бигӯянд.

Барои муайян кардани он ки шахс аз насли Расули Худо (с) аст ё на, аз авлоди Расули Худо (с) аз чанд равиш истифода мешавад. Ба гуфтаи Шайх Абдул-Азиз ибни Боз, мансубияти шахс аз насли Расули Худо (с) ва аз авлоди Расули Худо (с) буданаш дар таърих дар ин бора аз донишмандон ва муаррихони муътабар, шаҳодатномаи шахсияти Муҳаммад (с) шаҳодат медиҳад , ё дигар ҳуҷҷати тасдиқкунандаи ин, ки аз ҷониби донишманди муътабари соҳаи таърих ва дин ё қозии маъруф дода шудааст. Шунингдек, агар инсоннинг авлоди Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васалламнинг авлоди экани жамиятда кенг тарқалган бўлса, бу унинг Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга мансублигини тасдиқлайди. Роҳи дигари муайян кардани он, ки шахс воқеан аз авлоди Муҳаммад ﷺ аст, мавҷуд будани далели ин далел, ки объективӣ буда, санаи мӯътамад нишон дода мешавад, бо ҳуҷҷатҳои мӯътамад тасдиқ карда мешавад ё шаҳодати ҳақиқӣ аз шахсони мӯътамад мебошад.

Афзалияти шахсе аз авлоди Паёмбар (с) бар дигарон
Мансуб шудан ба насли шарифи Расули Худо (с) ба араб ё мусалмони миллати дигар, агар кофир ва ё фосиқ бошад, нафъе намедиҳад, ҳамчунон ки аз насаби Паёмбари Худо Муҳаммад (с) набудан ба мусалмоне, ки мӯъмин ва солеҳ аст, зиёне намерасонад. Мансубият ба хонадони гиромии паёмбар Муҳаммад (с) дар рӯзи қиёмат ҳеҷ бартарӣ намедиҳад, зеро Худованд дар китоби муқаддаси Қуръон фармудааст, ки гиромитарин шахс дар назди Худованд парҳезгортарин аст.