รอยยิ้มของพระจันทร์

#รอยยิ้มพระจันทร์
ก็และในวันนั้น ภิกษุบางพวกได้พูดพาดพิงถึงท่านพระอานนท์ อย่างนี้ว่า ในหมู่ภิกษุนี้ มีภิกษุรูปหนึ่งเที่ยวโชยกลิ่นคาวอยู่.
พระอานนท์เถระได้ยินคำนั้นแล้ว ถึงความสังเวชว่า ภิกษุรูปอื่นที่ชื่อว่าเที่ยวโชยกลิ่นคาว ไม่มีในหมู่ภิกษุนี้ ภิกษุเหล่านี้คงพูดหมายถึงเราเป็นแน่.
ภิกษุบางพวกกล่าวกะพระอานนท์นั้นว่า ดูก่อนท่านอานนท์ การประชุมทำสังคายนาจักมีในวันพรุ่งนี้ แต่ท่านยังเป็นพระเสขะ ยังมีกิจที่จะต้องทำ ด้วยเหตุนั้นท่านไม่ควรเข้าประชุม ท่านจงเป็นผู้ไม่ประมาทเถิด.
ครั้งนั้นแล ท่านพระอานนท์คิดว่า พรุ่งนี้เป็นวันประชุมทำสังคายนา การที่เรายังเป็นพระเสขะอยู่ จะเข้าประชุมด้วยนั้น ไม่สมควรแก่เราเลย แล้วให้เวลาล่วงไปด้วยกายคตาสติกรรมฐาน ตลอดราตรีเป็นส่วนมากทีเดียว ในเวลาใกล้รุ่งของราตรีก็ลงจากที่จงกรมเข้าวิหาร เอนกายลง หมายจะนอน. เท้าทั้งสองพ้นจากพื้นแล้ว แต่ศีรษะยังไม่ทันถึงหมอน ในระหว่างนี้จิตพ้นจากอาสวะทั้งหลาย ไม่ถือมั่นด้วยอุปาทาน.
พระอานนท์เถระนี้ให้เวลาล่วงไปในภายนอก ด้วยการจงกรม เมื่อไม่อาจให้คุณวิเศษเกิดขึ้นได้ ก็คิดว่า พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสกะเราไว้มิใช่หรือว่า ดูก่อนอานนท์ เธอได้สร้างบุญไว้แล้ว จงหมั่นบำเพ็ญเพียรเถิด ไม่ช้าก็จะเป็นพระอรหันต์ดังนี้
ธรรมดาพระพุทธเจ้าทั้งหลายย่อมไม่ตรัสผิดพลาด แต่เราปรารภความเพียรมากเกินไป ฉะนั้นจิตของเราจึงฟุ้งซ่าน ทีนี้เราจะประกอบความเพียรพอดี ๆ คิดดังนี้แล้ว ลงจากที่จงกรม ยืนในที่ล้างเท้า ล้างเท้า เข้าวิหาร นั่งบนเตียงคิดว่า จักพักผ่อนสักหน่อย แล้วเอนกายบนเตียง เท้าทั้งสองพ้นจากพื้น ศีรษะยังไม่ทันถึงหมอน ในระหว่างนี้จิตพ้นจากอาสวะทั้งหลาย ไม่ถือมั่นด้วยอุปาทาน.
ครั้งนั้น ในวันที่ ๒ จากวันที่พระอานนท์บรรลุพระอรหัต คือ วันแรม ๕ ค่ำ พวกภิกษุชั้นพระเถระฉันเสร็จแล้ว เก็บบาตรและจีวร แล้วประชุมกันในธรรมสภา. สมัยนั้นแล ท่านพระอานนท์ได้เป็นพระ อรหันต์ได้ไปสู่ที่ประชุม. ท่านไปอย่างไร. ท่านพระอานนท์มีความยินดีว่า บัดนี้เราเป็นผู้สมควรเข้าท่ามกลางที่ประชุมแล้ว ห่มจีวรเฉวียงบ่าข้างหนึ่ง มีลักษณะเหมือนลูกตาลสุกที่หล่นจากขั้ว มีลักษณะเหมือนทับทิมที่วางไว้บนผ้ากัมพลสีเหลือง มีลักษณะเหมือนดวงจันทร์เพ็ญที่ลอยเด่นในท้องนภากาศอันปราศจากเมฆ และมีลักษณะเหมือนดอกปทุม มีเกสรและกลีบแดงเรื่อกำลังแย้มด้วยต้องแสงอาทิตย์อ่อน ๆ คล้ายจะบอก gเรื่องที่คนบรรลุพระอรหัตด้วยปากอันประเสริฐบริสุทธิ์ผุดผ่องมีรัศมีและมีสิริ ได้ไปสู่ที่ประชุมสงฆ์.

รอยยิ้มของดวงจันทร์หวานลมุน
อบอุ่นในค่ำคืนที่เงียบเหงา
แหงนมองฟ้าดาราพราว
รอยยิ้มสีขาวทั่วฟ้าจักรวาล

ทำข้อสอบโดยไม่ได้อ่านตำรา
ดาวตกจากฟ้า อย่างหุนหัน
เอี้ยวตา มองหาแทบไม่ทัน
รอยยิ้มหายเร็วพลัน ไม่ทันตั้งตัว

ความเชื่อมั่นไม่ค่อยเป็นมิตร
สิ่งที่คิดหายไปฟ้าสลัว
พายุร้ายคำราม ช่างน่ากลัว
ฟ้ารั่ว ฉีกรุ่ยร่าย ฝนหลงฤดู

การปล่อยวางสิ่งที่หวังไว้
ดูแลกายใจด้วยธาตุรู้
หากหวังมากไปไม่น่าดู
ไม่ใช่ประตูสู่ความสุขนิรันดร์

บางครั้งความเชื่อมั่นก็ไม่เป็นมิตร
ใครคิดกับเราอย่างไรไม่สำคัญ
ข้อสอบอยู่ตรงปัจจุบัน
สิ่งนั้นไม่มีในตำรา คือความพอดี

ศรัทธามากไปอาจงมงาย
ต้องอาศัยปัญญา สง่าราศรี
ขยันฟุ้งซ่านไป ไม่พอดี
ต้องมีสมาธิ มีสติคอยตรวจตรา

พลังทั้ง๕แห่งความสำเร็จต้องพอดี
ความพอดีอาจมาถึงไม่ทันตั้งท่า
ศรัทธาต้องเสมอกับปัญญา
สมาธิเสมอกับวิริยะ สติระลึกดู

เหมือนพระจันทร์คืนวันเพ็ญ
โดดเด่นรัศมีงามเลิศหรู
ขันธ์๕เป็นแค่สิ่งถูกดู
รู้โดยไม่ยึดมั่น คือนิพพาน

หลวงพ่ออำนาจ โอภาโส
10 ธันวาคม 2568.