Najcięższy zakon w Polsce-kameduli reportaż radiowy-fragmenty

Kameduli – zakon utworzony w 1012 lub 1027 r. przez św. Romualda. Po śmierci Romualda, w 1072 roku papież Aleksander II wyodrębnił kamedułów z benedyktynów, zatwierdzając zgromadzenie jako osobny zakon (przedtem byli ugrupowaniem pustelniczym w ramach benedyktynów). Składa się obecnie z dwóch kongregacji. W Polsce znajdują się wyłącznie kameduli kongregacji Monte Corona.

Jest to zakon, który jako pierwszy zaostrzył regułę benedyktyńską.
Pierwszych dwóch benedyktynów - kamedułów Jan i Benedykt uczniów św. Romualda zostało wysłanych do Polski z Italii przez założyciela zakonu kamedułów na prośbę Bolesława Chrobrego. Założyli erem ok. 1002. Ponieśli śmierć męczeńską w roku 1003 razem z dwoma słowiańskimi nowicjuszami (Pięciu Braci Męczenników). Ich erem istniał jednak nadal co najmniej do 1027 lub do okresu reakcji pogańskiej[5].


Katakumby kamedulskie na Bielanach
Pierwszy erem w Polsce kameduli utworzyli w 1604 roku. Był to do dziś istniejący erem na krakowskich Bielanach (Srebrna Góra). Do dziś istnieje również klasztor w Bieniszewie koło Konina. Inne eremy istniały w Rytwianach,a także na Bielanach warszawskich (od 1643 na Polkowej Górze, dzisiaj "Lasek Bielański"), Pożajściu (na Litwie), Wigrach i Kamedułach koło Szańca, ale zostały zniesione w XIX wieku[6].

Po II wojnie światowej reaktywowano, oprócz istniejącego na krakowskich Bielanach, erem bieniszewski. Mała Reguła św. Romualda jest wyjątkowo surowa. Zakonnicy są zobowiązani do pracy fizycznej, modlitwy, pokuty oraz życia pustelniczego. Mnisi żyją we własnych domkach, zachowując milczenie i zbierając się tylko na modlitwy (oraz kilka razy do roku na wspólne posiłki). Wyrzekają się potraw mięsnych. Od charakterystycznych białych habitów pochodzą nazwy "Bielany" w Krakowie i Warszawie.