Stare Miasto w Bielsku-Białej - pamiątki okresu piastowskiego🌄

#dronevideo #śląskie #historia #polska #travel #podróże #bielskobiała

📜 Spis:
0:00 - 2:29 - katedra Św. Mikołaja
2:30 - 6:02 - zamek książąt Sułkowskich

📜 historia:
katedra:
W miejscu obecnej katedry stała pierwotnie drewniana kaplica, prawdopodobnie filialna wobec starszego kościoła w Starym Bielsku. W latach 1443-1447, z fundacji księcia cieszyńskiego Wacława I, wzniesiono murowany kościół parafialny w stylu gotyckim pod wezwaniem Św. Mikołaja, który został konsekrowany w 1447 roku i od tego czasu stał się centralną świątynią miejskiej parafii. W ciągu wieków budowla była wielokrotnie niszczona przez pożary i grabiona podczas wojen. W 1659 roku spłonęła w pożarze miasta, a w 1682 roku została splądrowana podczas najazdu powstańców węgierskich. Kolejny wielki pożar z 1750 roku zniszczył wieżę, dzwony i dach, lecz odbudowa z lat 1751-1756 przywróciła świątyni blask. Podczas pożaru miasta w 1808 roku kościół ucierpiał ponownie, a wszystkie te kataklizmy skutkowały kolejnymi przebudowami i zmianami jego wyglądu. Z czasem do gotyckiej bryły dobudowywano elementy barokowe i klasycystyczne. Przełomem w dziejach budowli była wielka przebudowa z lat 1908-1910, przeprowadzona według projektu wiedeńskiego architekta Leopolda Bauera. Wówczas to przedłużono nawę główną, dodano nawy boczne i zbudowano nową, monumentalną fasadę zachodnią z wieżą wysoką na 61 metrów, która do dziś dominuje nad panoramą Starego Miasta. We wnętrzu znalazły się elementy secesyjne, neoromańskie i neogotyckie, a starsze wyposażenie barokowe i klasycystyczne uzupełniało nowe dekoracje. Decydującym momentem w historii kościoła był 25 marca 1992 roku, kiedy papież Jan Paweł II powołał do życia diecezję bielsko-żywiecką, a kościół Św. Mikołaja został podniesiony do rangi katedry.

zamek:
Początki warowni sięgają zapewne XIII wieku, kiedy to na wyniosłym wzgórzu nad rzeką Białą istniał drewniany gródek strażniczy, mający kontrolować przeprawę przez rzekę i chronić ważne szlaki handlowe biegnące z Krakowa przez Oświęcim na Śląsk i dalej do Czech, a także w stronę Żywca i Węgier. Według tradycji książę opolski Kazimierz I miał odebrać gród rozbójnikom i wznieść w jego miejscu dwór myśliwski, z czasem przekształcony w bardziej rozbudowaną siedzibę. Pewniejsze świadectwa historyczne pochodzą z drugiej połowy XIV wieku, kiedy to książę cieszyński Przemysław I Noszak polecił wznieść murowany zamek, który zastąpił wcześniejsze drewniane umocnienia. Budowla ta stała się zarówno obronną twierdzą, jak i rezydencją książęcą, a wraz z rozwojem Bielska i budową miejskich murów obronnych tworzyła z nimi jeden spójny system fortyfikacyjny. Do 1572 roku zamek pozostawał w rękach książąt cieszyńskich z dynastii Piastów. W tym czasie przechodził stopniowe rozbudowy, a wokół niego rozwijało się miasto o charakterze rzemieślniczym i handlowym. Po wygaśnięciu linii Piastów cieszyńskich przeszedł w ręce różnych rodów szlacheckich, które uczyniły z Bielska centrum niewielkiego państwa stanowego, czyli dziedzicznego majątku szlacheckiego, posiadającego sporą autonomię względem księstwa cieszyńskiego. Władali nim kolejno Promnitzowie, Schaffgotschowie, Sunneghowie, Solmsowie i Haugwitzowie, a każda z tych rodzin zostawiała na budowli ślad w postaci nowych rozwiązań architektonicznych, przebudów i zmian wystroju. Przełom w historii zamku nastąpił w 1752 roku, kiedy to Aleksander Józef Sułkowski, faworyt dworu saskiego, zakupił Bielsko wraz z zamkiem. Od tego momentu aż do końca II wojny światowej zamek pozostawał w rękach tego rodu i to oni nadali mu ostateczny kształt rezydencji arystokratycznej. W 1646 roku zamek częściowo spalili Szwedzi, a wielkie pożary Bielska w latach 1753, 1808 i 1836 poważnie uszkodziły jego zabudowania. Za każdym razem następowała odbudowa, która stopniowo zacierała pierwotny charakter obronny zamku, a nadawała mu coraz bardziej reprezentacyjny wygląd. W XIX wieku, szczególnie za czasów księcia Ludwika Sułkowskiego, przeprowadzono gruntowną modernizację, która nadała budowli obecny charakter eklektycznej rezydencji. Zamek otrzymał wówczas formę łączącą elementy neorenesansu i neoromantyzmu, powiększono i przekształcono wnętrza, a także przebudowano kaplicę Św. Anny, która stała się rodzinnym mauzoleum. Zniknęły dawne umocnienia, a cały obiekt stał się bardziej pałacem niż twierdzą. Po II wojnie światowej majątek Sułkowskich został upaństwowiony, a od 1983 roku cały kompleks jest siedzibą Muzeum Historycznego w Bielsku-Białej.