کمرکوه مخار از آلبوم گل آتش استاد ایرج رحمانپور

غم سرو

*گُتمت که سوز سواری، شونه میکه ،یالِ اسبِ لیسک اَفتو

{ـو را سواری سبزپوش خواندم که یال اسبت را شراره آفتاب سپیده دم شانه می زند}

*دشتیا حُشکنه کردم، وا گُمل سیراوِ برفآو

{دشتهای خشک را با مشت از برفاب سیراب کردم}

*خین دل حَردم ئو شوشتم دِ چَشِ بَچَه مَیارو

{برای برطرف کردن نا امیدیِ اذهانِ زنهایِ نازا چها خون دل که نخوردم}

*سیت گُتم بیت قشنگه ،پاکیِ ویر سر و هارو

{برایت ترانه هایی قشنگ، از پاکی سرازیریها خواندم}

*دِ روز نبردت، وا ساز شامیرزا، چنو ناله کردم که سنگ هم وریسا

{در روز نبردت با ساز استاد شامیرزا آنچنان نالیدم که از ناله ام سنگ هم به خروش درآمد}

*دیئِم که شقایق، داغ ها وِ سخُونش، وا مرژنگ تِکَنم میل زِمِسونش

{شقایق را دیدم که سوز سرما در وجودش رخنه کرده بود و من با مژگانم یخ وجودش را تکاندم}

*و دورِش تَجیرِ بهارو کَشی یِم ،همیل و ممیلن ،نهاش سر بری یِم

#خرم-آباد
#لرستان
#لرستانیها
#کوهدشت
#ایرج_رحمانپور
#lorestan
#Lor
#bakhtiari
#laki
#Lorimusic
#khoramabad
#kouhdasht
#irajrahmanpour
@LorestanBozorg

{پرچینی از بهاران را به دورش کشیدم و فرزندان پیر سرما (هَمیل و مَمیل) را جلویش قربانی کردم}

*مِه ئو غَم سرونه، که مردم میحنن سر قورسونیا

{من آن سرود غمگین را که مردم بر سر مزار مرده ها می خوانند}

*کِردِمش و بیتی ،که دِ روز شادی بُوحونن جَوُونیا

{تبدیل کردم به ترانه هایی که جوانان در روز شادی بخوانند}

*و ری دِنه کُویا، مه تا آسمونیا ،شادی یانه حَنم

{بر قُله کوهها و تا آسمانها من شادیها را خواندم}

*دِ شو گریوَت دَسته و دَسِ آساره رَسَنِم

{در شب گریه ات من دست ترا به دست ستاره ها رساندم}

*دِ شویی که تا صُو، پوقِه تیلا میما ،تو بارکردنت بی

{و آن شبی که تا صبح صدای چوب دستی ها و تیرک چادرها می آمد، فهمیدم که در حال کوچ هستی }

*بیتم وا نهات بی ،تور مالگه خُونِه ، دِ دشتیا می پرسیی

{ترانه ام پیشرو راهت بود تا سراغ بهترین جایگاههای کوچ را از دشتها بپرسی}

*نه جایی نوشتیم ،نه حَنیم دِ جایی ،خوتِه زی و کیچه، چپِ بی صدایی

{دریغا نه هرگز جایی مرا نوشتی و نه در جایی خواندی ام و خود را به ندانستن ( کوپه علی چپ )زدی}



کمرکو

*کَمر کو مَخار، راکَم کردیه بَن

{ کوههای سر به فلک کشیده و پرتگاههای بلند راه مرا سد کرده اند}

*بی خَم، چُو زانی، م ِ خم گیانم سَن

{ای بیخبر از غم ، تو که چه میدانی که غم جانم را گرفت}

کِزِه ی برفَه لویل، و روی راخه وه

{سوز سرما همه جا را گرفته }

*دنگِ دوس نمای، ژه ایلاخه وه

{دیگر صدای دوستم را در ییلاق نمی شنوم }

*بیلا بوارو ،زویخ آو چاوانم

{بگذاریدچشمانم خونابه ببارند}

*تابوه رنگ رشمه ،سرتاپاوانم

{تا تمام وجودم را رنگین کنند}

*بیلا باواری، زویخ آوی جرگم ،بِتِکو اَر بان سیاتی برگم

{بگذارید جگرم خونابه شود تا قطره های آن بر روی برگ سیاه تنم بچکد}

*دیاران خَمین، دل وَ هُولَه وه

{ دلم در فکرسرزمینهای خالی از سکنه است}

*بینه قراول سرای چوله وه

{ پیش قراول این سرزمین خالی از سکنه شده اند}

*زمین تَم ئو توز، آسمون تاره وه

{سرزمین از گرد و خاکِ غم تاریک شده}

*ترم روژ و کول ،روزگاره وه

{ ترم جنازه روز بر دوش روزگار افتاده}

*وا پیچیا و بان ،پَردِه ترمَه وه

{باد بر روی پرده ترم پیچید}

*دَنگ شُوینی مای، شوین و شرمه وه

{صدای شیونی می آید شیونی شرم آگین }