30 χρόνια χωρίς τον Ερνέστ Μαντέλ -Μέρος 5Α - Geert Seynaeve, αγωνιστής της 4ης Διεθνούς – Βέλγιο

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο https://www.okde.gr/archives/23552

Στις 20/7/1995, πριν από 30 χρόνια, έφυγε από τη ζωή ο Ερνέστ Μαντέλ, ένας από τους σημαντικότερους αν όχι ο σημαντικότερος μαρξιστές θεωρητικούς μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ηγέτης της 4ης Διεθνούς. Στα 72 χρόνια της ζωής του άφησε μια από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες για την κατανόηση του σύγχρονου καπιταλισμού, την ανάλυση των προβλημάτων της εποχής μας, την μετάβαση και το περιεχόμενο του Σοσιαλισμού. Αποτελούσε έναν συνδυασμό διανοούμενου, πολιτικού ηγέτη και επαναστάτη αγωνιστή με βασικά χαρακτηριστικά την πίστη του στην ταξική πάλη, την επαναστατική αισιοδοξία και τη βαθιά συγκρότηση. Συνέβαλε τα μέγιστα στην οικοδόμηση και πολιτική ωρίμανση της 4ης Διεθνούς. Στον αγώνα για την Επανάσταση και τον Κομμουνισμό.
Γεννήθηκε στην Φρανκφούρτη το 1923 και μεγάλωσε σ’ ένα βαθιά πολιτικοποιημένο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον. Οι γονείς του ήταν μέλη του Γερμανικού «Σπάρτακου» (της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ) και θα μεγαλώσει περιτριγυρισμένος από επαναστάτες εργάτες. Από πολύ μικρή ηλικία θα συνδεθεί με τον επαναστατικό μαρξισμό και το εργατικό κίνημα του Βελγίου, όπου θα συμβάλει τα μέγιστα στην οργάνωση των εργαζομένων. Στα 15 του χρόνια εντάσσεται στο Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα, το βελγικό τμήμα της 4ης Διεθνούς. Από την αρχή της πολιτικής του ζωής θα βιώσει την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Τρία γεγονότα θα τον σημαδέψουν, θα σφραγίσουν την αταλάντευτη δέσμευσή του στον επαναστατικό μαρξισμό: α) Η δολοφονία του Λέων Τρότσκι από τον σταλινικό πράκτορα Μερκαντέρ. β) Η σφαγή των ανθρακωρύχων του Βελγίου. γ) Το σφαγείο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά την διάρκεια της κατοχής του Βελγίου από τους Ναζί θα αναπτύξει έντονη διεθνιστική και αντιπολεμική δράση απευθυνόμενος τόσο στο βελγικό προλεταριάτο όσο και στα γερμανικά στρατεύματα. Θα συλληφθεί τρεις φορές, τις δύο δραπέτευσε πείθοντας τους δεσμοφύλακές του να τον βοηθήσουν. Την τρίτη μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία, όπου τον βρήκε το τέλος του πολέμου. Χαρακτηριστικό της επαναστατικής του αισιοδοξίας ήταν η συνέχιση της δράσης του όταν τον μετέφεραν στο γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης (που σήμαινε σχεδόν βέβαιο θάνατο), επειδή πίστευε στην επερχόμενη ευρωπαϊκή επανάσταση.