Dalida

Στα χρόνια του '70 κυρίως, η Κρατική Τηλεόραση δεν ήταν βήμα μόνο για τους Έλληνες τραγουδιστές και δημιουργούς που ήθελαν μέσα από αυτήν να προβάλλουν τη δουλειά τους, αλλά και για αρκετούς ξένους που οι δισκογραφικές τους εταιρίες επιθυμούσαν να πλασάρουν στο ελληνικό κοινό. Βλέπετε, τότε ακόμη τα βίντεο κλιπ δεν είχαν γίνει καθεστώς. Το σύστημα για μάς ήταν απλό: oι δισκογραφικές εταιρίες πλήρωναν τα έξοδα φιλοξενίας του καλλιτέχνη, η «Ολυμπιακή» πρόσφερε δωρεάν τα εισιτήρια και η ΕΡΤ διέθετε τα συνεργεία και τα στούντιο. Μ' αυτό τον τρόπο, τον Ιούνιο του 1977, ήρθε στην Ελλάδα η Νταλιντά. Μια πολύ μεγάλη ντίβα, η οποία όμως δεν βεντέτιζε καθόλου. Στη «Μουσική βραδιά» που της αφιερώσαμε, σκηνοθέτης ήταν ο Μιχάλης Παπανικολάου και είχα σκεφτεί να ξεκινά η εκπομπή με ένα κοριτσάκι που περιεργάζεται ένα ψεύτικο αεροπλάνο σε μια βιτρίνα της «Ολυμπιακής». Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και από το αληθινό πια αεροσκάφος, κατεβαίνει η Νταλιντά.
Στο αεροδρόμιο, είχα πάει να την υποδεχτώ μαζί με τον Γιάννη Πετρίδη, ο οποίος τότε δούλευε στην «Πόλυγκραμ». Και οι δυο μας μαζί, τη βγάλαμε για δείπνο κάποιο βράδυ. Στο τραπέζι, εκείνη καθόταν ήσυχη και μελαγχολική, ενώ ο αδελφός της ο Ορλάντο, ευτυχώς δεν έβαζε γλώσσα μέσα του. Κάπως έτσι ήταν η Νταλιντά και στα γυρίσματα. Ούτε μια φορά δεν διαμαρτυρήθηκε για τις καθυστερήσεις, τις τόσο συνηθισμένες στη δουλειά μας, ούτε για το σκηνικό, που ήταν πολύ μεγάλο και δεν χωρούσε στο στούντιο! Τα τραγούδια ήταν όλα πλέι μπακ, εκτός από «Τα παιδιά του Πειραιά», που τής ζήτησα να πει εκτός προγράμματος, στα ελληνικά, διαβάζοντας τους στίχους που της γράψαμε με λατινικούς χαρακτήρες.
Τη συνέντευξη την κάναμε στο Χίλτον. Κι όταν τη ρώτησα αν θα 'θελε να ξέρει από πριν τις ερωτήσεις, μού απάντησε «Οχι, φυσικά!». Τέλος, όταν ετοίμαζα την εκπομπή, είχα σκεφτεί κι έναν συνδυασμό Μαρινέλλας - Νταλιντά, μιας και οι δυο είχαν αρκετά κοινά σημεία. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με την Μαρινέλλα, αλλά δεν βγήκε στο τηλέφωνο.