پشت صحنه دوبله فیلم صورت زخمی،[[ منوچهر اسماعیلی، خسرو خسروشاهی، منوچهر والی‌زاده، حسین عرفانی ]]

در دل شهر میامی، جایی که نورهای نئونی بر آسفالت خیس شب‌ها می‌تابد و سایه‌ی قدرت با بوی باروت و کوکائین در هم می‌آمیزد، "صورت زخمی" همچون افسانه‌ای تاریک از جاه‌طلبی و سقوط قد علم می‌کند. اما این افسانه، وقتی به زبان فارسی بازگو می‌شود، دیگر تنها یک روایت آمریکایی نیست؛ بلکه در تار و پود واژه‌هایی که با وسواس بر زبان شخصیت‌ها جاری شده‌اند، در تنالیته‌های صداهایی که آتش و غرور را توأمان به گوش می‌نشانند، جان تازه‌ای می‌گیرد.

خسرو خسروشاهی، همچون یک رهبر ارکستر، این سمفونی خشم و قدرت را هدایت می‌کند. او سازهای صوتی را کنار هم می‌چیند، هر نت را با دقت تنظیم می‌کند، و نتیجه، موسیقی‌ای است که از تاریکی فیلم، از طوفان سرنوشت تونی مونتانا، چیزی کم ندارد.

حسین عرفانی، با آن صدای پرطنین و کاریزماتیکش، به تونی جان می‌دهد. او فقط دیالوگ نمی‌گوید؛ او زخمی را که بر چهره‌ی این مرد نشسته، در صدا منعکس می‌کند. کلماتش همچون تیغه‌ای از غرور و خشونت تراش خورده‌اند:
"با من طرفی؟ بیا اینجا، با رفیقت سلام کن!"
در هر هجا، در هر مکث، در هر خنده‌ی عصبی، ردپای سقوطی اجتناب‌ناپذیر به چشم می‌خورد.

منوچهر اسماعیلی، همانند سنگ‌بنای دوبله‌ی کلاسیک ایران، صدای زخم‌خورده‌ی مانی ریبرا را به تصویر می‌کشد. صدایی که در برابر طغیان تونی، همان‌قدر مستأصل است که در برابر تقدیر محتوم خود. منوچهر والی‌زاده، با آن شور و نشاط ذاتی‌اش، به شخصیت منی پتانسیلی از امید و جسارت می‌بخشد، اما سرنوشت این شهر بی‌رحم، امیدها را با سرعت گلوله در هم می‌شکند.

در این میان، مینو غزنوی، که همچون نسیمی در طوفان است، صدای النا را به نرمی، اما با تلخیِ سرنوشت او ادا می‌کند. او در میان غوغای مردان، فریادی خاموش است که عشق و تنهایی را در لحن خود تنیده است.

این دوبله، ترجمه‌ی صرف نیست؛ بلکه آفرینشی دوباره است، حکاکی شخصیت‌ها نه با کلمات، که با نفس‌هایی که پر از حس، تنش، و حقیقت‌اند. "صورت زخمی" در دوبله‌ی فارسی‌اش، آینه‌ای است که نه‌فقط سیمای زخمی تونی، که زخم‌های بلندپروازی، خیانت، و قدرت را بر روح مخاطب منعکس می‌کند.