Kiedy Słowianie pojawili się nad Bałtykiem?

„Następnego dnia zostało schwytanych przez cesarskich gwardzistów trzech mężów rodem Słowian. Nie mieli oni przy sobie żadnej broni żelaznej ani jakiegokolwiek militarnego oporządzenia. Mieli przy sobie tylko gęśle i nic więcej. Cesarz zaczął ich wypytywać, z jakiego są plemienia i gdzie mieli siedziby, i dlaczego znaleźli się w rzymskich granicach. Oni odpowiedzieli, że są z plemienia Słowian, żyjącego na skraju Zachodniego Oceanu i że kagan wyprawił do nich posłów, aby pozyskać posiłki wojskowe, i posłał przywódcom plemienia liczne dary. Dary oni przyjęli, ale odmówili mu udzielenia wsparcia sojuszniczego, twierdząc, iż odległość im to utrudnia; i posłali tych właśnie teraz pojmanych do kagana, żeby się wobec niego usprawiedliwić, jako dowód, że ich podróż trwała 15 miesięcy. Ale kagan, niepomny na prawo posłów, zaczął czynić im przeszkody w ich powrocie do kraju. Słyszeli oni, jak tamci mówili, że naród rzymski, zarówno pod względem bogactwa, jak i dobroduszności, jest, że tak powiem, najwspanialszy; dlatego, oszukawszy (kagana), wybrali dogodny moment i uciekli do Tracji. Noszą cytry, gdyż nie są przyzwyczajeni do odziewania swych ciał w żelazną broń – ich kraj nie zna żelaza – dlatego ich życie płynie spokojnie i bezkonfliktowo, gdyż grają na lirach, i nie są nauczeni dąć w trąby. Bo komu obca jest wojna, mówili, naturalnie ma upodobanie w ćwiczeniach muzycznych. Słysząc to cesarz wpadł w zachwyt nad tym plemieniem i ich jedynych spomiędzy wszystkich barbarzyńców, którzy wpadli w jego ręce, łaskawie ugościł. Zachwycony ich wzrostem i dorodnością ciała, odesłał ich do Heraklei” – napisał Teofilakt Simokatta, przy czym opisane przez niego zdarzenie, jak wynika z kontekstu, miało mieć miejsce na początku lat dziewięćdziesiątych VI wieku.