Aleksander Żabczyński ocalić od zapomnienia

Właściwie: Bożydar Aleksander Żabczyński.
Aktor. Był synem oficera armii rosyjskiej, późniejszego generała WP. Uczęszczał do Gimnazjum gen. P. Chrzanowskiego, potem do Gimnazjum Kulwiecia, gdzie zdał maturę. W 1919 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych Artylerii, po ukończeniu której służył jako oficer w 1 pułku artylerii. Po demobilizacji w 1921 r. rozpoczął studia prawnicze na UW oraz naukę gry aktorskiej w Warszawskiej Szkole Gry Sceniczno-Filmowej N. Niovilli i brał udział w pracach studenckiego kółka dramatycznego; kierujący nim E. Wierciński skierował Żabczyńskiego do Reduty. Przed wojną występował w czołowych teatrzykach rewiowych: "Morskim Oku" (1930-31), "Wesołym Oku" (1931-32), "Kameleonie " (1932), ponownie "Morskim Oku" (1932-33), "Rexie" (1933), "Wielkiej Operetce" (1933-34), "Wielkiej Rewii" (1934-35), "Hollywood" (1935), "Cyruliku Warszawskim" (1936) i znowu w "Wielkiej Rewii" (1937). Sporadycznie występował w teatrach dramatycznych (m. in. w Reducie). Zmobilizowany w sierpniu 1939 r. brał udział w kampanii wrześniowej jako porucznik 1 pułku artylerii najcięższej, z którym przeszedł przez granicę rumuńską. Wkrótce przedostał się do Francji, gdzie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, po jej klęsce ewakuowany został do Wielkiej Brytanii. Później został wysłany na Bliski Wschód i jako oficer II Korpusu wziął udział w kampanii włoskiej (był ranny w bitwie pod Monte Cassino). Odznaczony Krzyżem Walecznych. W 1946 r. został wraz z II Korpusem przewieziony do Wlk. Brytanii. W 1947 r. został zdemobilizowany i powrócił do kraju. Występował początkowo gościnnie w T. Małym (1947), potem w T. Klasycznym (1948-1949), a potem do śmierci był aktorem Teatru Polskiego. Bardzo szybko osiągnął pozycję gwiazdy pierwszej wielkości i jednego z najbardziej pożądanych amantów filmowych. Wielką zaletą Żabczyńskiego był jego miękki, dźwięczny głos i wyjątkowa muzykalność. Wylansował wiele szlagierów. (Źródło: Maśnicki J., Stepan K.: "Pleograf". Warszawa, 1996)