ഖുർആനിലെ ഭ്രൂണശാസ്ത്രം!# طين طي ن . ن نطفة فطن. نفط ... علقة. عقل

ഖുർആനിലെ “ഭ്രൂണശാസ്ത്രത്തിന്റെ ഏഴ് തലങ്ങൾ” എന്ന് പറയുന്നത് പാരമ്പര്യമായി ശരീരസൃഷ്ടിയുടെ ഘട്ടങ്ങളായി വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടുന്നു.
എന്നാൽ ആത്മീയ അർത്ഥത്തിൽ അത് വേറെയൊരു ദിശയിലാണ് — അത് മനുഷ്യന്റെ സ്വഭാവരൂപീകരണത്തിന്റെ ഘട്ടങ്ങൾ ആകുന്നു, ശരീരഘട്ടങ്ങൾ അല്ല.

“നുത്ഫ” എന്നത് ശരീരരസതുള്ളിയല്ല; മറിച്ച് ഒരാളുടെ അമാനിയ്യ — അതായത് ആഗ്രഹം, ആന്തരിക ഉദ്ദേശം — ആണെന്ന് തിരിച്ചറിയണം.
“നഫത്” കാണാൻ പറ്റാത്ത മൂല്യങ്ങൾ നിറഞ്ഞ ആന്തരിക സമ്പത്താണ്.
“ഫതന” അജ്ഞാതമായ കാര്യങ്ങൾ കണ്ടെത്താനുള്ള പ്രക്രിയയാണ് — അതായത് അന്വേഷണബോധവും പ്രശ്നപരിഹാരശേഷിയും.
അന്വേഷണത്തിലൂടെ സത്യം കണ്ടെത്തുന്നവനെയാണ് “ഫാത്തിൻ” എന്ന് വിളിക്കുന്നത്.

മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളിൽ അന്വേഷണത്തിന്റെ വിത്തായി നിൽക്കുന്നതാണ് നുത്ഫ — അതാണ് തുടക്കം.
അത് തഫ്‌ — അലയുന്ന, അന്വേഷിക്കുന്ന മനസ്സായി മാറുന്നു; പിന്നീടത് മോഹമായി, ആത്മീയ ആഗ്രഹമായി ഉദിക്കുന്നു.
ഇതാണ് സൃഷ്ടിയുടെ തുടക്കം, ആദാമിന്റെ ഉണർവ് — ബോധത്തിന്റെ ജനനം.

“അംശാജ്” എന്നത് കാര്യങ്ങൾ വ്യക്തമായി വെളിപ്പെടുന്ന അവസ്ഥയാണ്.
“ഇബ്തിലാ” മുമ്പ് പറഞ്ഞതുപോലെ പരീക്ഷയല്ല — സങ്കീർണ്ണമായ കാര്യങ്ങളിലേക്കുള്ള ആന്തരിക പ്രവേശനാവസ്ഥയാണ്.
“ത്വീൻ” എന്നത് “തയ്യ-നൂൺ” — അതായത് ഇൻസാനിയ്യത്തിന്റെ നൂൺ, മനുഷ്യബോധത്തിന്റെ ആഴത്തിലുള്ള അടയാളം, മറഞ്ഞിരുന്നതിൽ നിന്ന് വീണ്ടും പ്രകടമാകുന്ന ഘട്ടം.
“തുറാബ്” എന്നത് തർബിയ്യത്ത് — ആത്മവളർച്ചയുടെ ഘട്ടം.
ത്വീൻ നിലയിൽ നിന്ന് ത്വയീർ നിലയിലേക്കുള്ള ഉയർച്ചയാണ് — അങ്ങനെ ആത്മാവ് റബ്ബിൽ നിന്ന് കലിമത്തുള്ളയിലേക്ക്, അതായത് ദിവ്യവചനത്തിലേക്ക്, ഉയരുന്നു.

ഇതിനെ ഖുർആൻ “സബഅ് തറാഇഖ്” — അറിവിന്റെ ഏഴ് വഴികൾ — എന്ന് വിളിക്കുന്നു.
അവ മനുഷ്യനെ ആന്തരിക ബോധോദയത്തിലേക്കുള്ള ആത്മീയ യാത്രയിൽ നയിക്കുന്ന ജ്ഞാനമാർഗങ്ങൾ ആകുന്നു.

“മുഅല്ലഖ്” എന്നത് മനുഷ്യന്റെ മനസ്സ് ഏതു കാര്യങ്ങളോടാണ് ബന്ധപ്പെട്ടു നിൽക്കുന്നതെന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
“അലഖ്” അഥവാ അള്ളിപ്പിടിക്കൽ — അന്ധവിശ്വാസങ്ങളിലോ പാരമ്പര്യബന്ധങ്ങളിലോ കുടുങ്ങിയ അവസ്ഥ.
അതിൽ നിന്ന് മോചിതനാകാനും ആത്മീയമായി ഉണരാനുമുള്ള മാർഗം “അഖ്‌ൽ” — വിവേചനബോധം — ഉപയോഗിക്കലാണ്.