نگاهی به آنچه بر زندانی‌های سیاسی در دهه شصت گذشت؛ گفتگوی مهناز قرایی با مرسده قائدی و حوری فولادپور

دهه شصت، دهه خونین شصت...
سالهایی که رژیم جمهوری اسلامی ده‌ها هزار تن را به جرم مخالفت سیاسی به بند کشید و در زندانهایی خوفناک مورد شنیع‌ترین و فجیع‌ترین شکنجه‌های جسمی و روانی قرار داد. هزاران زندانی سیاسی را تیرباران کرد و به جوخه‌های اعدام سپرد و پیکرهایشان را در گورهای دسته جمعی چال کرد به خیال آنکه مبارزه سیاسی بر علیه خود را برای ابد خاک کرده است.
در همه این سالهایی که گذشت، و هنوز و همچنان، نه تنها سرکوب وحشیانه و زندان و شکنجه و اعدام ادامه داشته است، بلکه آنها که این جنایت سهمگین را رقم زده‌اند و میزنند، از بالارتبه‌ترینِ آمران تا دون‌پایه‌ترینِ عاملان، و آنها که بعدها میراث‌خوار قدرتی شدند که این جنایت هولناک برایشان به ارمغان آورده است، همه و همه به طور مستمر و بی‌وقفه دست‌اندرکار آن بوده‌اند که سرپوش بگذارند بر آنچه رفت و میرود، و به طور سازمان‌یافته و سیستماتیک، آن را انکار و از حافظه تاریخی مردمان پاک کنند؛ یک فراموشی دسته‌جمعی آمرانه و عامدانه!
هم از این روست که برای ایستادن در برابر این "جنایتِ پس از جنایت"، باید هنوز و همچنان از دهه شصت، از همه ابعاد و جنبه های گوناگون و زوایای مختلف، نوشت و گفت و شنید.
گفتگوی من مهناز قرایی با دو زندانی سیاسی در دهه شصت، گامی است کوچک در این راه. مرسده قائدی و حوری فولادپور که قریب به یک دهه از سالهای جوانی‌‌شان ربوده شد در زندانهای مخوف رژیم جمهوری اسلامی، از آن روزها میگویند؛
از آن همه جنایات و از مقاومتی نفسگیر تا پای جان در برابرش؛
استقامتی برای زندگی، برای آزادی.