сахифаи 239 сураи Юсуф қироати Қуръон ва тарҷумаи модарӣ саҳифа ба саҳифа

Сураи Юсуф (арабӣ: سورة یوسف) ё сураи Аҳсан ал-Қассас (арабӣ: سورة اَحْسَنُ القِصَصْ) сураи дувоздаҳуми Қуръон аст. Ин сураи Маккӣ аст, ки дар ҷузҳои дувоздаҳум ва сездаҳуми Қуръон ҷойгир аст. Онро «Юсуф» (яъне Юсуф (а)) ном мебаранд, зеро он ба достони зиндагии хазрати Юсуф (а) ба унвони бехтарин достон дахл дорад.

Қиссаи Юсуф (а) ягона достоне дар Қуръон аст, ки дар як сура аз аввал то охир ба таври муфассал баён шудааст. Тамоми сура ба ќисса бахшида шудааст, ба љуз чанд оятњои охираш. Сура ба ғамхории Худованд нисбат ба бандагони холисаш бо эҳтироми онҳо дар сахттарин шароит сухан меравад.
Сура "Юсуф" номида шудааст, зеро дар тамоми оятҳояш ба ҷуз чанд ояти охир саргузашти зиндагии ҳазрати Юсуф (а)-ро пурра баён мекунад.[1] «Юсуф» дар Қуръон бисту ҳафт бор омадааст, ки бисту панҷтоаш дар сураи Юсуф аст.[2] Онро «Аҳсанул-қасас» (беҳтарин қиссаҳо) низ меноманд, зеро ояти 3-юми сура достони Юсуф (а)-ро беҳтарин қиссаҳо васф кардааст. Сураи Юсуф сураи маккии Куръон аст. Аз рӯи тартиби нозил панҷоҳ сеюм аст, ки бар Паёмбар (с) нозил шудааст. Бо тартиби кунунии таълиф он сураи дувоздаҳум аст, ки дар ҷузҳои дувоздаҳум ва сездаҳуми Қуръон ҷойгир аст.[4]

Шумораи оятҳо ва дигар хусусиятҳо
Сураи Юсуф 111 оят, 1795 калима ва 7305 ҳарф дорад. Дар робита ба андоза яке аз сураҳои Миъун, яъне миёнаравӣ аз рӯи ҳаҷм маҳсуб мешавад. Ин шашумин сураест, ки бо ҳарфҳои ҷудогона кушода мешавад. Тамоми оёти сураи «Юсуф», ба ҷуз чанд оятҳои охири он, марбут ба саргузашти зиндагии ибратбахши ҳазрати Юсуф (а) аст, ки иффату иффат, парҳезгорӣ ва имон оварда буд.[6]

Аллома Таботабоӣ дар «Ал-Мизон»-и худ мавзӯи асосии сураи «Юсуф»-ро ғамхорӣ ва нигаҳбонии Худованд нисбат ба инсонҳо, бахусус бандагони холисаш медонад. Ба ақидаи ӯ, агар касе ба Худо имони самимӣ дошта бошад, Худо ӯро ба беҳтарин тарз тарбия мекунад ва дар сахттарин шароите, ки ҳама сабабҳои зоҳирӣ ба нобудии ӯ нигаронида шудааст, ба ӯ эҳтиром ва эҳтироми бепоён медиҳад. дар сураи Юсуф дар бахшҳои зерин нақл шудааст:

Қиссаи хоби Юсуф, ки падарашро гуфт
Рашки бародарони Юсуф нисбат ба у ва ба чохи об партофтанаш
Наҷот додани Юсуф аз чоҳ ва дар Миср ҳамчун ғулом фурӯхта шудани ӯ
Ишқи Зулайхо ба Юсуф, расвоии ӯ ва буридани занони мисрӣ ҳангоми дидани Юсуф ангуштонашон
Зиндагии Юсуф ва таъбири хоби ду хамсафараш
Таъбири хоби шоҳи Миср аз Юсуф, сафед шудани ӯ, аз зиндон озод шуданаш
Болоравии Юсуф ба мансаб дар дарбори Миср
Бародарони Юсуф барои гирифтани ҳиссаи гандум ба Миср рафтанд, Юсуф Биньёминро дар Миср нигоҳ дошт, худро ба бародаронаш муаррифӣ кардан ва ...
Яъқуб ва банӣ-Исроил ба Миср мераванд ва орзуи Юсуф амалӣ мешавад
Ба муносибати Ваҳй
Ба гуфтаи аллома Таботабаъӣ, сураи Юсуф ба Паёмбар (с) замоне нозил шуд, ки гурӯҳе аз яҳудиён ба мушрикони Макка ташвиқ карданд, то аз паёмбар бипурсанд, ки чаро бани Исроил аз Шом ба Миср ҳиҷрат кардаанд. Ҳамин тариқ, дар посух ба суоли онҳо сура нозил шуд.[9]

Ба ривояти «Асбоб нузул-ул-Қуръон»-и Алӣ б. Аҳмад ал-Воҳидӣ, баъзеҳо аз Паёмбар (с) хоҳиш карданд, ки ба онҳо қиссае бигӯяд, то дигар дилгир нашаванд. Дар посух сураи Юсуф нозил шуд, ки онро беҳтарин қиссаҳо (Аҳсанул-қасас) ё беҳтарин сухан (Аҳсанул-ҳадис) номиданд.[10]

Оятҳои маъруф
Як ояти маъруфи сураи Юсуф ояти 108-и сураи Юсуф аст, ки мардумро ба пайравӣ аз роҳи паёмбар (с) бо ақл даъват мекунад.

"
قُلْ هَـٰذِهِ سَبِيلِي أَدْعُو إِلَى اللَّـهِ ۚ عَلَىٰ بَصِيرَةٍ أَنَا وَمَانَانَانَاٍ َ اللَّـهِ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ
«Бигӯ: «Ин роҳи ман аст. Ман ва онон, ки аз ман пайравӣ мекунанд, ба сӯи Худо даъват мекунам. Худо пок аст ва ман аз мушрикон нестам».

»
-Қуръон 12:108
Аллома Таботабоӣ «роҳ»-ро дар ин оят ба унвони имони пок ва тавҳиди холис бо фаҳм ва итминон тафсир кардааст. Роњро танњо нафароне шариканд, ки дар дин содиќанд, аз мавќеъи Худо донанд ва фањмиш ва итминон доранд.[11]

Таълими сура ба занон
Ҳадисҳое мавҷуданд, ки занонро аз омӯхтан ва хондани сураи Юсуф манъ мекунанд.[12] Тибқи «Тафсири нимуна», ҳарчанд Қуръон барои аз байн бурдани ин гуна шубҳаҳо ин қиссаро бо эвфемизми холис баён мекунад, аммо ин ҳадисҳо мӯътамад нестанд. Гуфта мешавад, ки бар хилофи он ҳадисҳо вуҷуд доранд, ки ба таълими ин сура ба хонаводаҳо ташвиқ мекунанд.[13]

Манфиатҳо ва манфиатҳо
Шайх Садуқ аз Имом Содиқ (а) ривоят кардааст, ки агар касе ҳар шаб ё ҳар рӯз сураи Юсуфро бихонад, Худованд ӯро бо чеҳраи зебое мисли чеҳраи Юсуф зинда мекунад ва дар рӯзи қиёмат наметарсад. , ва бандаи одил ва баргузидаи Худо хоҳад буд.[14]

Дар ривояти «Маҷмаъ-ул-баён» Паёмбар (с) фармуд: агар касе бихонадСураи Юсуф ва онро ба аҳли байташ ва бандагонаш таълим медиҳад, Худованд маргро барояш осон мекунад ва ба ӯ қудрат медиҳад, ки ба ҳеҷ мусалмоне ҳасад набарад Мазмуни сураи Юсуф[8]
Дастгирии Худо ба мӯъминони самимӣ
Боби аввал: оятҳои 1-102
Қиссаи пуштибонии Худо аз Юсуф ба сабаби самимияташ
Боби дуюм: оятҳои 103-111
Даъвати мардум ба имони самимӣ
Муқаддима: оятҳои 1-3
Тарзи беҳтарини қисса кардан дар Қуръон
Мавзӯи аввал: оятҳои 103-107
Қонеъ гардонидани шароит барои эътиқоди мардум
Мав