Κραυγή (Θέλω στο φως σου να χαθώ)

ΚΡΑΥΓΗ (Θέλω στο φως σου να χαθώ)
[Μουσική: Suno AI, στίχοι: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης]

Περιμένω χρόνια στην ουρά,
νιώθω τώρα πως ήρθε η σειρά,
να φύγω λέω, μήπως και σωθώ,
ή στο πεπρωμένο μου να αφεθώ.
Κι όταν θα φτάσει στο τέλος η στιγμή,
άγριες σκέψεις μπαίνουν στην ψυχή,
βλέπω μονάχα όνειρα παλιά,
που θα χαθούν ξανά στη λησμονιά.

Δεν θέλω άλλο να πονώ,
θέλω μπροστά μου να κοιτώ.
Δεν έχω τι να φοβηθώ.
Θέλω στο φως σου να χαθώ.

Περνάω τοίχους σκαλισμένους από φόβους,
διασχίζω έρημους τους σκοτεινούς μου δρόμους.
Κι ό,τι έχω, είναι ό,τι φοβάμαι,
πως θα φύγεις και πάλι μόνος θα 'μαι.
Φόβος και τρόμος πνίγουν το μυαλό,
για κάποιο λόγο πέφτω στο κενό.
Είμαι φωνή που ψάχνει λίγα λόγια
να την ακούνε τοίχοι και υπόγεια.

Δεν θέλω άλλο να πονώ,
θέλω μπροστά μου να κοιτώ.
Δεν έχω τι να φοβηθώ.
Θέλω στο φως σου να χαθώ.

Ο κόσμος υποφέρει κι οι άρχοντες γλεντάνε.
Κλείνουν τα μάτια τους και γλεντοκοπάνε.
Μας λένε «δείξτε υπομονή και λίγη ψυχραιμία»,
μα κάνουνε κομπόδεμα κρυφά στην Ελβετία.
Νεκρούς πολλούς θρηνήσαμε και βάλαμε τα μαύρα,
μα πνέουμε τα μένεα που ‘ναι φωτιά και λαύρα.
Που χάθηκε η ντροπή, κυβερνά η αναλγησία
κι είναι κύριο προσόν η ευθυνοφοβία.
Δεν θέλω απαντήσεις στα γιατί.
Θέλω μονάχα να βγάλω μια κραυγή.

Δεν θέλω άλλο να πονώ,
θέλω μπροστά μου να κοιτώ.
Δεν έχω τι να φοβηθώ.
Θέλω στο φως σου να χαθώ.

Τον κάθε ακατάλληλο τού δίνουνε μια θέση,
σιγά μη σε ρωτήσουμε κι αν δεν σου αρέσει,
να πάρεις τα κουβαδάκια σου σε άλλη παραλία
αρκεί να δώσεις κατιτίς στην πολεοδομία.
Το φαίνειν και το φαίνεσθαι το κάναν επιστήμη,
για την ουσία κανείς δεν παίρνει την ευθύνη.
Το μέλλον μας ιδανικό, μας δείχνουν αδιακόπως
μα η πραγματικότητα είναι Κρανίου Τόπος.
Διαφημίζουν στα κανάλια υπουργούς και νόμους
κι εμείς για τ’ αυτονόητα παλεύουμε στους δρόμους.
Και μέσα στον ορυμαγδό και μέσα στην μαυρίλα
είσαι εσύ το μόνο φως κι η μόνη μου ελπίδα.

Δεν θέλω άλλο να πονώ,
θέλω μπροστά μου να κοιτώ.
Δεν έχω τι να φοβηθώ.
Θέλω στο φως σου να χαθώ.