ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΠΛΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΓΡΙΒΑ

Χωριό-φάντασμα στις δικές μας ημέρες, η Παλιά Πλαγιά στέκει ερειπωμένη μέσα σε ωραιότατη φύση. Σύμφωνα με τις τοπικές παραδόσεις, ιδρύθηκε από κατοίκους του Ξηρόμερου οι οποίοι ήθελαν να μείνουν σε ένα μέρος καλύτερα προφυλαγμένο από τις συχνές επιδρομές πειρατών.
Η μεγάλη δοκιμασία ήρθε για την Πλαγιά με τον φοβερό σεισμό των 5,8 Ρίχτερ που συντάραξε την ευρύτερη περιοχή τον Οκτώβριο του 1966, αφήνοντας πίσω του ένα νεκρό κορίτσι 10 ετών και 43 τραυματίες. Ο οικισμός δεν θρήνησε κάποιον κάτοικο, αλλά ένα σημαντικό του τμήμα γκρεμίστηκε. Σαν να μην έφτανε δε αυτό ακολούθησαν και ισχυρές καταιγίδες, οι οποίες προκάλεσαν πολλές κατολισθήσεις, πλήττοντας ακόμα περισσότερα σπίτια. Έτσι, για τους επόμενους μήνες οι Πλαγιώτες αναγκάστηκαν να διαμείνουν σε στρατιωτικούς καταυλισμούς ή να μεταφερθούν προσωρινά σε γειτονικά χωριά, που δεν είχαν υποστεί υλικές καταστροφές.
Γύρω στο 1970, πάντως, η ζωή έδειχνε να επιστρέφει στην Πλαγιά. Αλλά η κυβερνητική εντολή της εποχής για κατάργηση των καπνοκαλλιεργειών επέφερε ένα ακόμα χτύπημα, οικονομικής φύσης. Αυτό λειτούργησε ως καταλύτης εξελίξεων, οι οποίες οδήγησαν στην απόφαση εγκατάλειψης του χωριού και επανίδρυσής του σε νέα τοποθεσία. Μετά από δημοψήφισμα μεταξύ των κατοίκων προκρίθηκε η θέση που ως τότε ήταν γνωστή ως «Καστρί» –απέναντι από τη Λευκάδα. Εκεί οικοδομήθηκε η σημερινή Πλαγιά, αποκτώντας με τον καιρό πολλές καλλιεργήσιμες εκτάσεις, αλλά και τουριστικές υποδομές, που την έθεσαν σε καινούρια οικονομική τροχιά. Ο παλιός οικισμός εγκαταλείφθηκε τελείως το 1976 κι από τότε έμεινε με την ονομασία «Παλιά Πλαγιά».
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι τα ερείπια της Παλιάς Πλαγιάς κουβαλούν μια διαφορετική αίσθηση από αυτήν που έχεις κατά νου διατρέχοντας ένα ηπειρωτικό χωριό της Αιτωλοακαρνανίας. Σε αρκετούς από όσους έχουν επισκεφθεί την περιοχή φέρνουν δηλαδή κάτι σε νησί ή έστω σε κάποιον οικισμό που θα περίμενες να δεις σε παραλιακή περιοχή και όχι στις πλαγιές ενός βουνού.
Η εντύπωση είναι λίγο φευγαλέα, όχι όμως και απατηλή. Πολλά από αυτά τα παραδοσιακά κτήρια διαμορφώθηκαν στους νεότερους χρόνους πριν την Επανάσταση του 1821, όταν η Παλιά Πλαγιά είχε διαπιστωμένα στενές σχέσεις με τη Λευκάδα. Το νησί, ωστόσο, δεν βρισκόταν τότε υπό την κατοχή των Οθωμανών, αλλά ήταν βενετικό έδαφος. Είχε έτσι έναν διαφορετικό «αέρα» και μια πιο κοσμοπολίτικη λάμψη, στοιχεία που φαίνεται ότι επηρέασαν τους Πλαγιώτες της εποχής, αν κρίνουμε και από το γεγονός ότι συχνά πήγαιναν εκεί για να βαφτίσουν τα παιδιά τους.

Πηγή : www.travel.gr

Ένα χιλιόμετρο πάνω από την Πλαγιά Αιτωλοακαρνανίας και απέναντι από τη Λευκάδα σε ένα χαμηλό ύψωμα υπάρχει το κάστρο του Αγίου Γεωργίου. Το κάστρο είναι εντυπωσιακό από μακριά, δίδυμο του γειτονικού κάστρου της Περατιάς (του Γρίβα) και χτίστηκε την ίδια περίοδο.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, η τουρκοκρατούμενη βορειοανατολική Αιτωλοακαρνανία βρέθηκε στο στόχαστρο του Αλή Πασά, που θέλησε να τη χρησιμοποιήσει ως ορμητήριο για τη ατελέσφορη, τελικώς, επιχείρηση κατά της Λευκάδας το 1807. Κατάλοιπα αυτής της περιόδου είναι τα δύο κάστρα, που έκτισε ο περιβόητος πασάς: του Αγίου Γεωργίου στην Πλαγιά και το κάστρο του Τεκέ (ή του Γρίβα) στη Περατιά. Και τα δύο κάστρα χτίστηκαν το 1806 με 1807.
Γύρω από το κάστρο της Πλαγιάς υπάρχουν τα λείψανα της οχύρωσης μιας αρχαίας πόλης, σχεδόν οκταπλάσιας σε έκταση από αυτή του νεώτερου φρουρίου. Η πόλη περιλάμβανε και ακρόπολη, η οποία βρισκόταν στην ανατολική άκρη της οχύρωσης, στο σημείο περίπου όπου σήμερα βρίσκεται το νεώτερο φρούριο. Το τείχος της είναι κτισμένο με το πολυγωνικό σύστημα δόμησης και χρονολογείται στον 5ο αι. π.Χ. Περιλαμβάνει 11 ορθογωνικούς πύργους και μια τουλάχιστον πύλη.
Η πόλη αυτή ταυτίζεται κατ΄ άλλους με την Ομηρική πόλη Νήρικο και κατ΄ άλλους με τη γνωστή από το Θουκυδίδη (2,30) πόλη Σόλλιο, η οποία παραδόθηκε από τους Αθηναίους στους Ακαρνάνες Παλαιρείς το 431 π.Χ. Πιθανότερη είναι η δεύτερη ταύτιση.
Η κατασκευή του κάστρου ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 1807 μετά από λίγους μόνο μήνες εργασιών και παρά το γεγονός ότι οι Ρώσοι βομβάρδιζαν συνεχώς το σημείο από τη Λευκάδα και από το οχυρό Αλέξανδρου, απέναντι, για να ματαιώσουν την ανέγερση.
Τον Ιούλιο του 1807 μετά από Γαλλορωσική συμφωνία τα Επτάνησα αποδόθηκαν στους Γάλλους και ο Αλή πασάς εγκατέλειψε τις βλέψεις του εναντίον της Λευκάδας. Το κάστρο της Πλαγιάς δεν του ήταν πλέον χρήσιμο.
Τον Μάιο του 1821, τα δύο οχυρά (της Περατιάς και της Πλαγιάς) πολιορκήθηκαν από τους Έλληνες υπό τον Γ.Τσόγκα που τελικά τα κατέλαβε.

Πηγή : www.kastra.eu

Τόσο με το φρούριο του Τεκέ (Γρίβα) όσο και με αυτό του Αγίου Γεωργίου ο Αλή Πασάς είχε κλείσει τις εξόδους του διαύλου της Λευκάδας και είχε κόψει τη συγκοινωνία μέσω της λιμνοθάλασσας στην πόλη. Έτσι τον Μάρτη του 1807 επιχειρήθηκε από την φρουρά της Λευκάδας η κατάληψη του κάστρου χωρίς επιτυχία. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους τα Επτάνησα παραχωρήθηκαν στους Γάλλους, και η επίθεση του Αλή πασά ματαιώθηκε.

Πηγή : www.kastra.eu