Krčma na drumu (Regionalno pozorište) 2009.

Regionalno pozorište Novi Pazar

Režija:
Enver PETROVCI, ass. Aida KOŽAR
Igraju:
Tihon Jevstignejev, vlasnik krčme na drumu - Vahid DŽANKOVIĆ
Semjon Sergejevič Borcov, spahija - Haris ĐERLEK
Marija Jegorovna, žena Borcova; Jefimovna, stara bogomoljka - Zehra AYBAR
Sava, bogomoljac; Kuzma, bivši kmet Borcova - Semir GICIĆ
Jegor Merik, skitnica - Emir PLOJOVIĆ

Predstava: Zaslužuje uvažavanje odluka jednog od najznačajnijih glumaca ex-YU prostora Envera Petrovcija, ovaj put u ulozi profesora, da se sa studentima upusti u Čehovljevo izrazito naturalističko-simbolističko poniranje u svet skrajnutih, neostvarenih i 'suvišnih' ljudi sa samog dna društvene lestvice, u zatamnjene delove čovekove duše, u svet nagona. Uobičajeno je da se kao ispitni radovi druge godine studija glume rade manje zahtevni Čehovljevi tekstovi (Svadba, Medved)... Premijerna izvođenja Krčme na drumu kod nas zabeležena su tek u četiri pozorišta i kao TV drama (od šezdesetih do sredine osamdesetih godina 20. veka). Enver Petrovci, uz pomoć Aide Kožar, spaja publiku i glumce/studente na neveliki prostor scene novopazarskog Pozorišta. Svedenošću prostora i zadatih mizanscena, uz znalačko korišćenje svetla i svih raspoloživih akustičkih scenskih znakova ostvaruje istovremeno atmosferu zastrašujućeg prostora krčme u zabiti na jugu Rusije i zamišljenog, prenapregnutog unutrašnjeg sveta likova, dok s druge strane svu pažnju usmeravaju na igru glumaca. Upravo iz ovih razloga, uz jasno ograničenje brojem glumaca/studenata, Petrovci odabira iz teksta one likove čijom će inscenacijom ispričati priču publici i omogućiti studentima da se glumački izraze. Ogoljena, minimalistička scenografija u središte postavlja glumca i mogućnosti njegovog izraza, a klaustrofobičnost prostora insistira na telesnom, na nasilju, ali i na očajničkoj potrebi za emocijom i ljubavi, proizvodeći tužnu sliku izgubljenog identiteta. Unutar ovako zadatih koordinata glumci/studenti, shodno svom talentu i dostignutom glumačkom znanju, ulaze, izlaze, prolaze kroz svet u kojem obitavaju optužbe, prevare, okrunjene ljubavi, u kojem jedino molitva postaje način iskazivanja istine, snažni krik unutrašnje drame. (Spasoje Ž. MILOVANOVIĆ)