'' ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ — ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΟΦΙΑ''

Ο αέρας που φύσηξε σκούπισε τα ουράνια κι ο ήλιος σαν εργένης νοικοκύρης, άπλωσε απ’ άκρη σ’ άκρη τα χαλιά του κόσμου, στα χρώματα της γης και του απείρου.

Ο ήλιος θεός και βασιλιάς κάθε ζωής στη γη, που βλέπει τα πάντα όπως τώρα ένα αγόρι να μιλά με ένα ποτάμι κι απορεί..

‘ Δεν ξανάδα τέτοιο πράμα, τι μπορεί να λέει ένα παιδί κι ένα ποτάμι;’’ αναρωτιέται…

Περίεργος κι αυτός όπως όλοι, κατεβαίνει με το πυρωμένο άρμα του σαν ιπτάμενος λευκόχρυσος δίσκος, στέκεται στο ενδιάμεσο από πάνω τους να δει τι συμβαίνει..

‘’Πες μου τα νέα σου σε βλέπω μούσκεμα κι όμως λάμπεις, τι έγινε πες μου και μένα να χαρώ’’ του λέει ο ποταμός ο πρώτος φίλος του στην πόλη του φωτός.

:

Το μικρό αγόρι που πήρε το μεγάλο ρίσκο — να επενδύσει όλα του τα χρήματα σε μια καλοκαιρινή καταιγίδα — είχε κερδίσει.

Κι έτσι, τώρα χαμογελούσε τρισευτυχισμένο.

Καθόταν ήσυχα, αφήνοντας τον ήλιο να του χαϊδεύει τα ματάκια και να του ανοίγει τα χέρια σαν απλωμένο ρούχο.

Δίπλα του, ο φίλος του, ο Σηκουάνας, έκανε πως θύμωσε.

Αλλά το παιδί — που δεν φοβάται — πλησίασε κοντά του.

– Δε μου λες… τις σακούλες της χαράς, πού τις έχεις βάλει; Πού τις έκρυψες;

ρώτησε ο ποταμός, κάνοντάς τον να απορήσει.

Πώς μπορεί να ξέρει για τις σακούλες της χαράς; Εκείνες που ένιωθε μέσα του όταν πουλούσε μία, και έσπρωχνε τα χρήματα στην τσεπούλα του;

– Ποιες; ψιθύρισε αναρωτώμενος.

– Έλα τώρα, αφού ξέρεις ποιες! Μην κάνεις το χαζό. Πού τις καταχώνιασες; Πες!

Δεν σε είδα να πας στις φυλλωσιές. Πού τις κρύβεις; Σε ποια τσεπούλα τις έχεις;

– Μα καλά… πώς ξέρεις για τις σακούλες της χαράς εσύ… ένα...

– Ένα ποτάμι, μη ντρέπεσαι να το πεις!

Έτσι με ξέρουν όλοι, εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Αν και στην ουσία, δεν είμαι παρά μια στάλα.

Μια μικρή σταγόνα στον απέραντο ωκεανό του σύμπαντος,

είπε το πνεύμα του ποταμού.

– Έλα τώρα, είσαι ποτάμι! Ο Σηκουάνας της Γαλλίας! Σε ξέρω απ’ το σχολείο πριν σε γνωρίσω.

Μη με κοροϊδεύεις επειδή είμαι μικρός...

– Δεν είσαι μικρός.

– Αφού είμαι, το ξέρω.

– Όχι. Νομίζεις ότι είσαι.

Κανείς δεν είναι αυτό που νομίζει.

Κι αν θες να μάθεις την αλήθεια, ρώτησέ με.

– Ωραία, σε ρωτάω λοιπόν: πες μου, τι είμαι;

– Είσαι αυτό που είσαι. Όχι αυτό που νομίζεις.

Και στην ουσία, είσαι ό,τι είμαι κι εγώ...

– Δηλαδή… θέλεις να πεις πως είμαι κι εγώ ποταμός;

– Όχι ποταμός.

Αλλά μια στάλα.

Μια μικρή σταγόνα στην απέραντη θάλασσα της αιωνιότητας.

Αυτό που οι άνθρωποι λησμόνησαν στη δίνη της επιβίωσης…

και θυμούνται μόνο οι σοφοί.

Εσύ είσαι ένα παιδί — ανάμεσα στην επιβίωση και τη σοφία.

– Μου αρέσει αυτό...''