Detro - Ο θίασος των παραλόγων (στίχοι)

ζητω συγνωμη για οσα λαθη υπαρχουν!
Στροβιλίζουμε μέσα στο στόμα της τρέλας,
μεγαλωμένοι φονιάδες μες σε μπουντρούμια.
Μες τα μπουντρούμια άνθρωποι μεγαλώνουνε
φονιάδες από την κούνια στο κάστρο που στοιχειώνει η μαρμότα
και το 'χει σκεπάσει χιόνι κράτα την γλώσσα σου σώπα κρατήσου καλά και σώπα έρχονται
είμαστε ζώα που δαγκώνουν και δεν έρπονται ζώα που δε σε εμπιστεύονται που την συγνώμη δε δέχονται και δεν υπολογίζουμε ποιος κλαίει και ποιος χαίρεται απλώς σκοτώνουμε ζούμε με την παράνοια
στο διπλανό με το νου μας παράθυρο γιατί φίδια το ζώνουν ματώνουν πέλματα παλάμες
τεντώνουν τα αδέρφια μου απ' τα δέντρα τις κρεμάλες δάχτυλο δε μας έδειξε ποτέ όμως σκανδάλες
ψιθυρίζουνε στα αυτιά μου θανατερούς ύμνους είναι από τις στιγμές που είμαι επικίνδυνος σαν την κόψη του ξίφους σαν τον ανεμοστρόβιλο που δε σταματά σε βουνά ωκεανούς και ερήμους
σκότωσα και έμαθα πως είναι να έχεις την στάμπα του κτήνους , σκότωσα μέσα μου το καθετί που θύμιζε καρδιά για να μην σβήσει από τους πόνους εκείνους, πόνους εκείνους ναι, πόνους εκείνους ναι.
Οι δρόμοι καίγονται καπνοί μέσα στην πόλη σαν ομίχλη
πολίτες πανικοβλημένοι σαν ψάρια στο δίχτυ
να κρατηθείς δε μένει τίποτα που να αντέχει
καμιά γαλανόλευκη καμιά ευχή σ' αστέρι
είμαστε έξω λεηλατώντας κάθε κατοικία
μα τον άγιο κανένα δε θα μείνει παρθένα
τετρακόσια είπες είναι τα έχω όλα χαμένα
είμαι ανήθικος όταν μυρίζω αίμα φτάνω στο τέρμα
κάνω το πρόσωπό σου χαλκομανία μπρος στα παιδιά σου και σειρά έχουν τα ίδια αυτά
ίδια τα μουρμουρητά μου πέθανε ψόφα η κρεμάσου βαλε το κεφάλι σου στην μηχανή του κιμά
όπως θα πέφτεις από τον εικοστό να πεις στον εικοστό Θεό πως χρωστά μου είναι γνωστό
ένα δύο, δύο στο κρόταφό σου το σαρανταπεντάρι κάνει κλίκ κάνει (πυροβολισμοί)
κάνεις ουυυ κάνω πορφυρό το πεδίο κάτω από τον πάντα χαμογελαστό γαλάζιο ουρανό
σε κοιτώ και το μάτι σου κλείνω χαμογελώ και εγώ πετώ μια φαλτσέτα και σου σκίζω το λαιμό.
Έχω μάτια που είδαν βία από το Θεό που πίστευαν άδικη τιμωρία
χαμόγελα μέσα στην ατυχία, φασιστικά μηνύματα καθημερινά μέσα στα σχολεία
δώδεκα χρόνια εγκεφαλικής εκμετάλλευσης, δώδεκα μήνες πνευματικής φυλάκισης,
τον ήλιο είδανε ριγέ πολλές φορές και η λεπίδα κάτω από τη γλώσσα έσβησε φωτιές
όπλων κραυγές ακούγονται μες στη πόλη, και ξαφνικά οι ξύπνιοι κοιμούνται όλοι
και το ρολόι δε σταματάει να γυρίζει, όλοι μας γυρνάμε ψάχνοντας αυτόν που το κουρδίζει
μείνε να βλέπεις την παράσταση των τυφλών, να τραγουδήσεις το τραγούδι των κουφών,
να στεναχωρηθείς για το χαμόγελο των clown, και προπαντώς να χαρείς που δεν ήσουν απών.