ลูกน้อย และพ่อแม่แก่เฒ่า
Автор: ดูเพลินๆ
Загружено: 2025-05-27
Просмотров: 1446
“ลูกน้อยและพ่อแม่แก่เฒ่า”
เช้าวันหนึ่งในฤดูหนาว แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านม่านผ้าสีขาวซีดในบ้านชั้นเดียวหลังเก่า มีเสียงลมหายใจของใครบางคนที่เหนื่อยอ่อนและอ่อนแรงเต็มที เสียงนั้นดังมาจากเตียงไม้ท้ายห้อง ร่างชายชราอายุแปดสิบปี นอนนิ่งอยู่บนฟูกบางๆ เขาชื่อ “ตาเพิ่ม” ชายชราผอมแห้ง ผู้เคยเป็นช่างไม้ฝีมือดีของหมู่บ้าน ผู้เลี้ยงลูกสามคนให้เติบโตมาอย่างดีที่สุดเท่าที่คนจนคนหนึ่งจะทำได้
ตาเพิ่มนอนมองเพดานไม้ที่เริ่มผุพัง เหม่อลอยคิดถึงอดีตในวันที่แข็งแรง วันที่เขาอุ้มลูกชายคนโตไว้ในอ้อมแขน อาบน้ำให้ลูกสาวคนกลางในอ่างไม้หลังบ้าน และวันแรกที่ลูกชายคนเล็กเดินได้เป็นครั้งแรก
วันนั้นเขาหัวเราะทั้งน้ำตา
แต่วันนี้ ไม่มีเสียงหัวเราะอีกแล้ว
เพียงเพราะเขาควบคุมร่างกายไม่ได้ ปัสสาวะไหลรดกางเกงโดยไม่รู้ตัว กลิ่นเหม็นทำให้เขาเองยังรู้สึกละอาย
“พ่อ! พ่อทำไมไม่บอกก่อนจะฉี่ ทำไมไม่ช่วยตัวเองบ้างล่ะพ่อ!?” เสียงของลูกชายคนโตดังลอดมาจากหน้าห้อง
ตาเพิ่มได้แต่นิ่งเงียบ น้ำตาซึมในดวงตาที่ขุ่นมัว รู้ดีว่าลูกเหนื่อย ลูกมีภาระ เขาไม่โกรธ แต่หัวใจเจ็บจนชา
ไม่นานนัก ลูกสาวคนกลางเดินเข้ามาด้วยถังน้ำและผ้าเช็ดตัว เธอไม่ได้พูดอะไร เพียงถอนหายใจยาวๆ และทำหน้าที่เหมือนเป็นภาระ
ตาเพิ่มไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ชีวิตหรูหรา แต่ไม่คิดว่าชีวิตปลายทางจะเงียบเหงาและเย็นชาเพียงนี้
…
ที่อีกฝั่งของบ้าน เสียงหัวเราะของเด็กน้อยวัยหนึ่งขวบดังขึ้น เจ้าหนูน้อยลูกชายของลูกชายคนโต เพิ่งหัดเดินได้ไม่นาน และกำลังยืนฉี่รดพรมหน้าทีวี
“โอ๊ยยย ลูกพ่อ! ทำไมแสบแบบนี้เนี่ย! ฮ่าๆๆ” ลูกชายคนโตหัวเราะร่า ก่อนจะอุ้มลูกขึ้นและหอมแก้มซ้ายขวา เด็กน้อยฉี่ใส่เสื้อเขา แต่เขากลับยิ้มไม่หยุด
ไม่มีใครดุลูกน้อย ไม่มีใครว่าอะไรแม้แต่น้อย เพราะเด็กยังไม่รู้เรื่อง…
ตาเพิ่มมองจากประตูห้องที่แง้มไว้ เงียบ… ไม่ได้กล่าวอะไรเลย
เขารู้ดีว่าลูกน้อยย่อมได้รับความเข้าใจ ความรัก และการให้อภัย เพราะเขา “ยังเล็ก”
แต่เขา… ชายแก่ที่เคยปกป้องลูกจากทุกอย่างในโลก… ตอนนี้กลับไม่มีค่าพอจะได้รับ “ความเมตตา”
คืนหนึ่ง ตาเพิ่มอาการทรุด เขาหายใจหอบ และเรียกชื่อลูกๆ ทีละคนด้วยเสียงแผ่วเบา
“หนู… พ่อขอโทษนะ ถ้าพ่อเป็นภาระ… แต่พ่อดีใจที่ได้เห็นลูกมีครอบครัว มีหลาน พ่อรักลูกทุกคน… เหมือนวันที่ลูกฉี่รดเสื้อพ่อ แล้วพ่อยังหัวเราะอยู่เลย… จำได้ไหม…”
ไม่มีใครตอบเขา เพราะทุกคนกำลังหลับ…
รุ่งเช้า ตาเพิ่มจากไปอย่างสงบในห้องเงียบๆ ที่เขาเคยนอนเพียงลำพัง
ไม่มีใครได้ยินคำพูดสุดท้ายของเขา นอกจากสายลมที่พัดผ่านหน้าต่างห้อง…
ในงานศพ ลูกทั้งสามคนยืนหน้าศพอย่างเงียบงัน ผู้คนมาเคารพศพมากมาย พูดถึงความดีของตาเพิ่ม ความขยัน ความใจดี และความอดทนที่ไม่มีวันหมด
“พ่อลำบากมาตลอดชีวิต ไม่เคยพูดว่าเหนื่อย…” คนหนึ่งพูดขึ้น
หลังจากพิธีเงียบสงบ ลูกชายคนโตเปิดลิ้นชักหัวเตียง พบสมุดจดเก่าเล่มหนึ่ง ในหน้าสุดท้าย เขาเห็นลายมือสั่นๆ ของพ่อ
“ลูกฉี่ใส่เสื้อพ่อ พ่อยังหัวเราะ… พ่ออึใส่ผ้า ลูกด่าพ่อ พ่อไม่โกรธ… พ่อเข้าใจ พ่อรักลูก แม้ลูกจะลืมไปว่าครั้งหนึ่ง เคยนอนกอดพ่อทุกคืน พ่อไม่โกรธ… แค่เสียใจ…”
น้ำตาของเขาร่วงลงบนสมุด…
เขามองหน้าลูกชายวัยหนึ่งขวบที่กำลังยิ้มให้เขา ก่อนจะก้มลงกอดลูกแน่น แล้วพูดเบาๆ เหมือนสัญญากับตัวเอง
“พ่อจะไม่ลืม… พ่อจะไม่ลืมเด็ดขาด…”
…
เพราะทุกคนเคยเป็นลูก
และวันหนึ่ง… เราก็จะเป็นพ่อแม่ หรืออาจเป็นเหมือนตาเพิ่ม
สิ่งที่เราทำกับคนเฒ่าในวันนี้
อาจย้อนกลับมาในวันที่เราต้องพึ่งพาลูก… ในวัยชรา
เขียนโดย คนเลาะฟ้า
Доступные форматы для скачивания:
Скачать видео mp4
-
Информация по загрузке:
