Eksodi - 7 Mars 1991/ Shqiptarët “pushtuan” Brindizin, italianët i “gjuanin” me bukë nga ballkonet

Me një nxitim përndjekës dhe emocion të panjohur deri në ato çaste, ata nuk pritën sa paretet anësore të anijes të mbështeteshin mbi gomat e mëdha të bankinës dhe cimat e trasha të lidheshin fort pas hekurave të kalatës, por u hodhën nga bordi drejt pistës prej betoni duke ngritur dy gishtat përpjetë dhe thirrur me të madhe: Italia-Italia.
Shqiptarët kishin prekur së fundmi botën e madhe të Perëndimit.
Pyetjet që u shtruan në media gjithfarësh, nga reporterë e gazetarë që mbërritën njëherazi për të parë “spektaklin” kishin të bënin sa me lirinë e këtyre njerëzve të hutuar e pa orientim, po aq dhe me gjendjen ekonomike, e cila transmetohej në fytyrat e tyre dhe në veshjet gati uniformë e të një mode që kishte perënduar prej vitesh.
Çfarë po kërkonin këta njerëz që po vraponin ethshëm të kapnin brigjet e asaj që me mendjen e tyre ravijëzohej si “bota e lirë”: një jetë më të mirë, liri mendimi dhe shprehjeje e për ca dinjitet me shumë? Atë dinjitet që kishte humbur në aksionet vullnetare, në rritjen e normave për punë të papaguar, në rradhët e gjata të qumështit e vajgurit dhe në tollonin e mishit...
Deri në ato çaste të gjitha ata dhe të tjerët që kishin mbetur pas, jetën e kishin kaluar në një kamp të madh përqendrimi, rrethuar me klon, posta ushtarake me mitraloza në gatishmëri, e piramida ku poshtë simboleve bolshevike shkruhej me të kuqe RPSSH. Ishte vendi ku punohej me turne gjashtë ditët e javës për të siguruar një jetë krejt të thjeshtë dhe ditët e pushimit mbusheshin me mbledhje propagandistike në zbërthim të fjalimit të Kongresit, Plenumit apo direktivave që dilnin kohë pas kohe nga zyrat e Komitetit Qendror.
Ishte jeta në Shqipërinë socialiste...

...Ky ishte prologu i njerëzve që rrezikuan dhe u arratisën prej Shqipërisë, e cila asokohe mbante ende kudo hidhje sytë imazhet e drapër-çekanit, dhe ku rrugë e qendra të rëndësishme administrative mbanin emrin e diktatorit gjeorgjian Josif Stalin. Ishin vërtet të paorientuar e me një informacion minimal, por instinkti i dërgoi drejt botës së lirë, e cila qoftë dhe për një këndvështrim të afërt e të penguar nga Apeninet, përkufizohej me Italinë.
Bënte ftohtë dhe deti kishte qenë vazhdimisht i trazuar gjatë gjithë natës. Por ata kishin lundruar, ashtu kuturu, pasi kishin detyruar disa oficerë marine dhe timonierin brenda urës së komandimit, të mbanin kursin drejt portit më të afërt përballë brigjeve vendase. Dhe mëngjesi i zuri në Brindizi.
Ishte e enjtja e 7 Marsit të vitit 1991....

https://leonardveizi.blogspot.com/202...