Το όνειρο της Παναγίας - Απόψε θε να τραγουδώ - Χριστίνα Κόζα

Αρχείο Ελληνικής Μουσικής - The Hellenic Music Archives
Αρχαγγελίτικα Τραγούδια με τη Χριστίνα Κόζα - Traditional songs from Archangelos Rhodes

Το όνειρο της Παναγίας (CD2 Track11)

CD : Απόψε θε να τραγουδώ
Καλλιτεχνική επιμέλεια : Χριστίνα Κόζα, Γιώργος Κωνστάντζος, Γιάννης Κλαδάκης

Χορωδία:
Αντωνία Παρδαλού, Ανθούλα Αργυρού, Ελένη Λεφάκη-Στάτη, Μαρίνα Σαρικά, Παρασκευή Στάτη, Δήμητρα Χρυσάκη, Μαρία Παπαγεωργίου, Αλεξάνδρα Γκέλια.

Ηχοληψία Remix: Γιώργος Κωνστάνζος

Το όνειρο της Παναγίας: Το καταλόγι αυτό λέγεται κάθε μεγάλη Πέμπτη από τις γυναίκες που ξενυχτάνε τον Εσταυρωμένο. Μετά τα δώδεκα ευαγγέλια οι πιστοί λένε, στην ίδια μουσική με το Όνειρο, το Αρχαγγελίτικο Μοιρολόι με τα Πάθη του Χριστού (Σήμερα μαύρος ουρανός) που αποτελείται από 480 στίχους και κατόπιν ακολουθεί το Όνειρο της Παναγίας. Στη Ρόδο έχουμε παρόμοια ποιήματα στον Έμπωνα και στην Κρεμαστή, όπου λένε και τις παραλογές του Κριματισμένου και της Αμαρτωλής.

Ο ουρανός εθάμπωσε, άστρον λαμπρόν εφάνη,
μπροστά του ανάβουνε κεριά, ή το χαρτί ‘νεγνώνει,
κι η Παναγιά η Πανάχραντη, η ‘Περευλογημένη
γονατιστή στον Κύριο, την προσευχή της κάνει.
Μέσα στο Άγιο Σπήλαιο, στην Άγια Βηθλεέμη,
εγέννησε τον Ιησού η κυρά η Παναγία.
Στες τρεις μέρες της μίλησε, στες τρεις μέρες της λέει,
κι εκείνη που τον φόβο της, την προσευχή της κάνει.
και το παιδίν της μίλησε: “Μανούλα μου, τί έχεις;”
“Μάνα μου, τί έχεις κι αγρυπνάς; τι έχεις και δεν κοιμάσαι;”
“Όνειρο σ’ είδα, τέκνο μου, πικρό, φαρμακεμένο,
να κοιμηθώ δεν ημπορώ, την προσευχή μου κάνω.”
“Πές μου το, μάνα, πές μου το το πικροόνειρό σου.”
“Δεν έχω στόμα να το ‘πώ, γλώσσα να το μιλήσω,
ούτ’ η καρδιά μου δεν βαστά να σου τ’ ομολογήσω.”
“Πές μου το, μάνα, πές μου το, ‘πες μου το να το ξέρω
κι αν είναι απ’ τον Πατέρα μου, όλα να τα υποφέρω.”
“Να σου το ‘πώ, παιδάκι μου, με μάτια δακρυσμένα,
να σου το πώ, παιδάκι μου, με χείλη πικραμένα.
Σε περιβόλι δροσερό είδα και σαν να ήμουν,
στη μέση του περιβολιού δέντρον εφανερώθη,
κι ήταν τα φύλλα του χρουσά, τα κλώνια του ασημένια,
κι εκεί έτρωγαν και πίνασιν μεγάλη κουστωδία,
κι ένας από τους δώδεκα πήγε να σε προδώσει,
στους Ιουδαίους Οβριούς, εκεί σε παραδώσει.
Ήρθανε και σε πιάσανε και σα φονιά σε πάνε
και σαν άγριο άθθρωπο σε παίρνου και σε πάνε,
και στο χαλκιά σε πήρανε για να σε δικάσουν
κι ο Καϊάφας πρόσταξε χέρια, πόδια σε δέσουν
και να σε κάμνουνε γδυμνό, να σε καταδικάσουν.
Βγάλου σου τ’ άγιο στέφανο κι αγκάθινο σου ‘βάλα,
βγάλου σου τ’ άγιο φόρεμα, χλαμύδα σου φορέσα,
βγάλου σου τ’ άγιο ζώναρο και βάτα σε τυλίξα,
βγάλου σου τ’ άγια πάπουτσα, ξυπόλυτο σ’ αφήκα.
Κρύον νερόν εζήτησες, ξίδι, χολή σου ‘δώκα
και στην αγίαν χέρα σου τον κάλαμον σου ‘δώκα.”
“Αληθινό ‘ναι, μάνα μου, το πικροόνειρό σου.
Θε να με ‘δείς εις τον σταυρόν, μάνα μου, σταυρωμένον,
θε να με ‘δείς εις τον σταυρόν, μάνα μου, ξεπνεμένον.”
Κι η Παναγιά σαν τ’ άκουσε αυτά τα τρία λόγια,
έπεσεν, λιγοθύμησεν, τα λογικά της φύγαν
και ο Χριστός της φώναξεν: “Σήκου, μάνα μου, πάνου,
σήκω, μάνα μου, να σου ‘πώ εγώ ‘κείνο που ‘ξεύρω,
κι είν’ απ’ τον Πατέρα μου όλα να τα υποφέρω,
να λευτερώσω τον Αδάμ από την αμαρτίαν.
Σήκω, μάνα μου, να σου ‘πώ αυτό ‘πού θε να γίνει,
η λύπη σου κι η πίκρα σου πάλε χαρά θα γίνει.
Απού τ’ ακούει σώζεται κι απού το ‘πεί αγιάζει
κι όποιος το μοιρολογηθεί Παράδεισο θα λάβει,
Παράδεισο και λίβανον απού τον Άγιον Τάφον.