Pancerz Przeznaczenia

"Pancerz Przeznaczenia" to monumentalny hymn-lament, który opowiada o tragicznej samotności Roboute’a Guillimana – racjonalnego męża stanu wybudzonego w epoce religijnego obłędu. Utwór ukazuje moment jego bolesnego powrotu do życia po tysiącleciach stazy w Sanktuarium Hery oraz traumatyczne zderzenie z nową rzeczywistością, w której jego Ojciec, Imperator, traktuje go nie jak syna, lecz jak „ostatnią broń” i bezduszne narzędzie. Tekst portretuje Prymarchę jako mitycznego Atlasa dźwigającego na barkach konające imperium , który mimo osobistej odrazy do boskiego kultu i świadomości utraty dawnych ideałów , z zimnym pragmatyzmem przyjmuje rolę Regenta , by ogniem Miecza Imperatora wypalić drogę przetrwania dla ludzkości.


[Verse 1]
Gdy pękła pieczęć czasu w Sanktuarium Hery,
I ogień obcych mocy rozerwał bariery,
Wstał Syn, co spał w błękicie przez tysiące lat,
By ujrzeć w gruzach marzeń swój ojczysty świat.

Jad węża wciąż w nim płynie, choć serce znów bije,
Śmierć cofnął o krok jeden – więc cierpi i żyje.

Nie zbudził go śpiew chwały, lecz pancerza zgrzyt,
Gdy w mroku em czterdzieści jeden nastał krwawy świt.

[Chorus]
O Panie Ultramaru! O Mszczący nasz Synu!
Tyś Atlas, co świat dźwiga pośród zgliszcz i dymu.
Choć wolisz miecz i cyrkiel, a nie kadzideł dym,
Dla nas jesteś nadzieją, mym bogiem – i mym.
Lecz w oczach Twoich widzę, gdy patrzysz na tłum,
Samotność pośród braci i milczenia szum.

[Verse 2]
Pośpieszył więc na Terrę przez osnowy sztorm,
By u stóp Złotego Tronu pojąć prawdę form.
Nie znalazł tam miłości, nie usłyszał „Synu”,
Lecz chłodny głos narzędzia, co żąda wyczynu.

„Ostatnia moja broń” – tak rzekł Władca Ludzi,
I w sercu Prymarchy ostatni sen ostudził.
Więc wziął ten ciężar na siebie, choć duch jego łka,
Regentem zwie się teraz, a w duszy wciąż mgła.

[Bridge]
Lecz gdy nadejdzie próba i Plagi czas zły,
Gdy brata swego ujrzysz skąpanego w mgły,
Miecz Ojca w Twojej dłoni zapłonie jak gwiazda,
I spalisz Ogród Nurgle’a, gdzie zgnilizny gniazda.

Choć gardzisz wiarą ślepą, co rozum pożera,
To mocą tejże wiary Twa dłoń dziś uderza.

[Outro Verse]

Więc prowadź nas, Roboute, przez galaktyk mrok,
Niech zadrży każdy zdrajca, gdy słyszy Twój krok.
Piszemy nową sagę w Pancerzu swym zakuci,
Wiedząc, że Czas Rozsądku już nigdy nie wróci.

Jesteś nam Prawodawcą w epoce obłędu,
Jedynym, co nie sługą jest – lecz panem błędu.


W mroku odległej przyszłości jest tylko... nasza ekipa. Nie bądź heretykiem, dołącz do szeregów. Za Imperatora!
Discord:   / discord  
#WyrwiSzczena #Warhammer40kPolska #MuzykaAI