19ฉันแทบใจจะขาด ข้างหลังภาพเดอะมิวสิคัล

ฉันแทบใจจะขาด - ท่าเรือโกเบ - หมู่มวล, นพพร, กีรติ
หมู่มวล : ใจเราจำลา จนจะกลั้นน้ำตาไม่ไหว ต่างคนโคจรมาเจอ เมื่อสุดท้ายทั้งฉันและเธอต้องจากลา เมื่องานเลี้ยงมีวันเลิกรา เรื่องแบบนี้เป็นธรรมดา แต่ภาพคืนวันเหล่านั้นจะคงติดตรา อยู่ประทับหัวใจ

(เสียงหวูดเรือดังขึ้น)
ได้ยินเสียงกังวานหวูดเรือ เปรียบดังเสียงหัวใจจะขาด จากพรากกันไป จะพบกันอีกไหม อีกนานสักเท่าไหร่
นพพร (พูด) คนเยอะเหลือเกินนะครับ ทำไมชีวิตเราต้องมาอยู่กับคนเยอะแบบนี้ด้วยครับ คุณหญิง
กีรติ (พูด) เราเลือกไม่ได้หรอกนพพร

นพพร : เพียงต้องการล่ำลาต่อกันโดยลำพังแค่เรา ไม่อยากลาท่ามกลางผู้คนอย่างไร้...ไร้เยื่อใย
กีรติ : เมื่อจากกันสัญญากับฉัน ต้องตั้งใจเล่าเรียน ฉันจะรอฟังเรื่องเธอที่เมืองสยาม ด้วยความตั้งใจ
นพพร : คุณหญิง โปรดคิดถึงผมนะครับ ผมจะเฝ้าคิดถึงเพียงคุณหญิง ผมจะเอาทุกความรู้สึกบรรยายเป็นตัวอักษรไป คอยส่งถึงทุกวัน
กีรติ : จะรอคอยฉันจะรออ่านจดหมายจากเธอนะนพพร....

กีรติ (พูด) ผ้าพันคอของเธอมันเก่าแล้ว โปรดเก็บผืนนี้ไว้ เป็นที่ระลึก ต่างตัวฉันนะ
กีรติ : เธอจะเป็นเพื่อนรักของฉัน จงระลึกถึงกัน โปรดอย่าลืมแม้เพียงสักวัน

(เสียงหวูดเรือดังขึ้นอีกครั้ง)
นพพร : คำพูดก็ยังมีอีกเป็นล้าน ผมจะบอกออกไปได้อย่างไร เวลามันน้อยลงทุกที ไม่มีเพียงพอให้พูดไป
กีรติ : จงพูดเท่าที่ทำได้เถิดนะ
นพพร : อยากห้ามเวลา
กีรติ : นพพร อย่ากังวล อย่าหวั่นไหว
นพพร : อยากห้ามฟ้าดิน
กีรติ : คำใดๆ ก็ตาม เป็นหมื่น เป็นล้าน จะอ่านจากสายตา
นพพร : จงอ่านผมด้วยสายตา แทนคำในหัวใจ อยากจะบอกให้รู้ว่า....ผมรักคุณหญิง ยามไกลกันเมื่อไรได้โปรดคิดถึงคนไกลคนนี้.....
กีรติ : นพพร... ฉันจะคิดถึงเธอ

(เสียงหวูดเรือดังเรียกครั้งสุดท้าย)
นพพร : ได้โปรดบอกผมมาเถิด รักผมบ้างไหม
กีรติ : นพพร... ฉันเป็นเพื่อนตายของเธอ
นพพร : ทำไมคุณหญิงไม่ตอบผมให้ได้รู้ รักกันบอกมาสักคำ
กีรติ : คำตอบตรงนี้จะทำร้ายเธอและฉัน
นพพร : บอกผม ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร ที่แล้วมา รักผมหรือไม่ ...แค่พูดตรงๆ ให้ผมได้ฟัง
กีรติ : รีบไปได้โปรด นพพร....ฉันแทบใจ...จะขาด....
หมู่มวล : จากกันแล้วเราต้องจากกัน อยากจะรั้งจนใจจะขาด จากพรากกันไป จะพบกันอีกไหม อีกนานสักเท่าไหร่

-- จบ องก์ 1 --